Արձագանքելով հարց-նկատառմանն այն մասին,որ այպես կոչված հակակոռուպցիոն դատարանի դատավորի պաշտոնին Մացոյի նշանակումը խիստ տարակուսելի է՝ հաշվի առելով նրա ով լինելը, խաչատրյան Վիգենը կրկին անգամ հետույքից օին է հանել՝ Նիկոլի այդ որոշումն արդարացնելով կամ բացատրելով հետևյալ կերպ. «Պետք չէ բարեփոխումների ամբողջ հեռանկարը կապել բուն կատարողների հետ…շատ էական է, որ համակարգն այնպես ձևավորվի, որ կատարողներից կախված չլինի ընթացքը, և նրանք, ովքեր չհամապատասխանեն համակարգին, դուրս մնան էդ համակարգից, ոչ թե համակարգը ծառայեցնեն իրենց ճաշակին»:

Վիգենն այլասերված հայացքների տեր մեկն է, փաստորեն, քանի որ նրա պատկերացումները հաակարգ կայացնելու կամ դրա նորմալ կենսագործունեությունն ապահովելու վերաբերյալ ոչ մի նորմալ մարդու ուղեղում չի կարող տեղավորվել: Մասնավորապես՝ հարց է առաջանում՝ եթե բարեփոխումների հարցը պետք չէ կապել բուն կատարողների հետ, ապա այդ դեպքում ո՞ւմ հետ է պետք այն կապել: Եթե մեկը շենք է կառուցում՝ կառուցապատման աշխատանքներում ներգրավելով ոչ թե շինարարների, այլ ասենք գինեկոլոգների, շանս կա՞, որ այդ շենքը կկառուցվի, թե՞ ոչ… Մինչդեռ ինքնամաքրվող պետական համակարգ կայացնելը կամ արմատապես բարեփոխելը շատ ավելի բարդ գործ է, քան շինարարությունը. համակարգը համակարգ է դառնում նախևառաջ դրանում ներգրավված մարդկանց անձնական ու մասնագիտական բարձր որակների շնորհիվ՝ բաներ, որոնցից մեծապես խորշում է Նիկոլը՝ պետության հիմքերը ներսից կրծելով:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել