Չեմ հիշում` սրա մասին գրել եմ, թե չէ, բայց հա, կարելի ա գրել: Լուսանկարիչների մեծամասնությունը մարդ նկարելիս մոռանում է, որ մարդ է նկարում, հիշում ամեն ինչի մասին` լույս, կոմպոզիցիա, գույն: Բայց նայում ես նկարին ու մարդ չես տեսնում, տեսնում ես լավ կատարած բոլոր կոմպոնենտները` բացի մարդուց: Բայց էս էլ չի հետաքրքիր, եթե ցիվիլ աշխարհում™ էդ տարբերակով ինչ-որ մակարդակից վերև չես գնա, Հայաստանում, մասնավորապես Երևանում էդ լավ էլ հաջողություն ա ունենում, որտև հայերի մեծամասնությունը, գյորմամիշ լինելով, «վաայ, էս ինչ սիրուն գույներ են»-ին ավելի շատ է տեղ տալիս, քան նրան, որ իրանք մեղմ ասած լավը չեն էդ ֆոտոներում. սենց խառը տեքստ:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել