Հայաստանի հայացքը՝ ուղղված ՆԱՏՕ-ին, առավել սիրառատ է դառնում, ինչը, իհարկե, տարօրինակ չէ՝ նկատի ունենալով ՔՊ-ական իշխանությունների ունեցած նախասիրություններն ու նախապատվությունները: Իշխանությունները, Հայաստանի դարդերը ՆԱՏՕ-ականների հետ կիսելով, նպատակամիտված կերպով մեծացնում են ՆԱՏՕ-ի դերակատարությունը Կովկասում, հող են նախապատրաստում ՀԱՊԿ-ից հեռանալու համար՝ ջանալով Հայաստանն արժանացնել Վրաստանի ճակատագրին՝ երկիր, որը վաղուց է՛լ վրացիներինը չէ,այլ թուրքերի հետնաբակն է դարձել:
Մյուս կողմից՝ իշխանությունները շարունակում են մուննաթ գալ ռուսների ու ՀԱՊԿ-ի վրա՝ փորձելով Հայաստանի՝ ՌԴ ազդեցության գոտուց դուրս գալու ՔՊ-ականների քայլերը հիմնավորել ռուսների՝ հայերի նկատմամբ անտարբերությամբ՝ չնայած բացարձակապես հայտնի չէ, թե արդյոք նույն ՆԱՏՕ-ն շտապելո՞ւ է իրական ճնշում բանեցնել Ադրբեջանի վրա, որպեսզի այդ երկիրը լքի ՀՀ սուվերեն տարածքները՝ նկատի ունենալով Արևմուտքի սերն ու գնահատանքը՝ ադրբեջանական նավթի նկատմամբ:
Ռուսական կողմից որոշակի անտարբերություն, իհարկե, կա, որն անժխտելի է, բայց այդ երևույթը պայմանավորել միայն ռուսական կողմի բարի ցանկության բացակայությամբ, անհիմն է. ՌԴ-ն ՔՊ-ական իշխանությանը չի վստահում՝ շատ լավ իմանալով՝ ում կրեատուրան է այդ ուժը ներկայացնում դեռևս ՀԱՊԿ անդամ հանդիսացող Հայաստանում:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/849
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
