Յուր էկզոտիկ թրքասիրությամբ հայտնի Խաչատրյան Վիգենը հայտարարել է, թե Հայաստանը սխալ քաղաքականություն է վարել, քանի որ խնդիր պետք է դրվի՝ խաղաղություն հաստատելու, այլ ոչ թե «ով կշահի, ով ճիշտ դուրս կգա». պետք է փոխադարձաբար մտնել դիմացինի վիճակի մեջ:

Ում կամ ինչի մեջ է ցանկանում մտնել Խաչատրյան Վիգենը, իհարկե, իր անձնական գործն է, բայց այն, որ նրա հայտնած միտքն ուղղակի նոնսենս է, չի քննարկվում: Վիգենի ամենամեծ ստորությունն այն է, որ սա Ադրբեջանին ու Իլհամին հայ հանրությանը փորձում է ներկայացնել որպես «խաղաղության աղավնի», որը գաղազել է բացառապես հայկական կողմի սադրիչ գործողությունների հետանքով: Սա, նկատենք, բացառապես թուրք-ադրբեջանական քարոզչական թեզ է, որի մասին կարելի է պարբերաբար լսել Էրդողանի կամ նրա փոքր եղբոր շուրթերից:

Միաժամանակ Վիգենի խոսքերում ու մտքերում արտացոլվել է նիկոլիզմին բնորոշ ամենաանհանդուրժելի թեզը՝ խաղաղություն ցանկացած գնով: Հիմա եթե Աիլհամը գա վիգենների տուն ու ցանկանա կենակցել ոմանց կանանց կամ աղջիկների հետ նրանց իսկ անկողնում՝ պայմանով, որ դրանից հետո խաղաղություն կհաստատի Հայաստանի հետ, վիգենները կհամաձայնե՞ն դրան: Հիմա ի՞նչ տարբերություն Վիգենի հայտնած մտքի ու ադրբեջանական պոռնոյի միջև: Եթե Վիգենի համար կարևոր չէ, թե հաստատվելիք խաղաղության արդյունքում ով կշահի կամ ով ճիշտ դուրս կգա, ապա որն է հայկական պետության ու այդ պետությունը մարմնավորող վայ ղեկավարության գոյության իմաստը: Ազգերին պետություն պետք է բացառապես մեկ բանի համար՝աշխարհին ստիպելու հաշվի նստել սեփական շահերի հետ, երաշխավորել անվտանգություն ու բարօրություն: Այլ ֆունկցիա «պետություն» կոչվածը չի կատարում: Այնինչ Վիգենն այս պարզ ճշմարտությունը մի կողմ է դնում ու Իլհամից սեր է մուրում՝ որ դիրքով, որ թուրքը ցանկանա:

Ձեր լիբիդոն հայ ժողովրդի հաշվին մի՛ բավարարեք, պարոնա՛յք. դրա համար հատուկ վայրեր կան Բաքվում…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել