Ու՞մ է ձեռնտու է, այպես կոչված, 3+3 ձևաչափը, դրանում ենթադրվող ներգրավվածություն ունենալիք պետությունների շահերը շատ համառոտ դիտարկելով։
Սա միանշանակ ձեռնտու է էրդողանական վարչախմբին, որովհետև դրա միջոցով այն փաստացիորեն պաշտոնապես ստանում է լծակ ներգրավվելու այդ թվում Հայաստանին առնչվող գործընթացներին։
Ձևաչափը առնվազն կարճաժամկետ կտրվածքով ձեռնտու է Ռուսաստանին Ադրբեջանի և հատկապես Վրաստանի վրա ազդեցության լրացուցիչ գործիքակազմ ստանալու համար։
Հարթակը լիովին ձեռնտու չէ Իրանին, որովհետև երեք ոչ հարավկովկասյան պետություններից այն միակն է, որը չունի որևէ ռազմական ներկայություն Հարավային Կովկասում, և 3+3 ձևաչափը շատ դեպքերոմ միայն ձևական առումով կարող է ապահովել իրանական շահերը կամ, ավելի ճիշտ, ստեղծել նման պատրանք։ Սակայն այն իրանական կողմից կարող է դիտարկվել ընդհանրապես չեղածից ավելի լավ տարբերակ։
Եթե ձևաչափը ձեռնտու է էրդողանական վարչախմբին, ապա Բաքվի բռնապետը դրա վերաբերյալ առարկություններ չի կարող ունենալ, չնայած ակնհայտ է, որ իրանական և ռուսական լրացուցիչ ներգրավվածությունը չի բխում նրա շահերից։
Վրաստանին ձևաչափը չի կարող ձեռնտու լինել՝ հաշվի առնելով այս պետության՝ արդեն իսկ անդառնալիության կետն անցած արևմտյան կողմնորոշումը, որը ենթադրում է մի կողմից Ռուաստանի ազդեցության հնարավոր թուլացում և Իրանի հետ հարաբերությունների խիստ չափավոր մակարդակ, իսկ մյուսից՝ թուրքական արդեն իսկ վտանգավոր չափերի հասած ներգրավվածության սանձում կամ նույնիսկ ԱՄՆ-ի համար Թուրքիային գոնե մասնակի փոխարինող այլընտրանքային դաշնակցի կարգավիճակ։
Հայաստանը որևէ դեպքում չպետք է համաձայն լինի ներգրավվել մի հարթակում, որտեղ մեր նկատմամբ լինելու է էրդողանական վարչախմբի գերակա ներկայություն։ Բացի այդ, կա մի շատ հասկանալի բանաձև՝ այն ինչ շահավետ է Թուրքիայի ծավալապաշտական նկրտումներին, առնվազն հակասում է մեր շահերին։
Ստացվում է, որ 3+3 թվացյալ պարզ բանաձևն ունի բավական մեծ խութեր, իսկ դրա իրականացումը, դիցուք, կարող է տապալել հենց միայն Վրաստանը։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել