1920 թ. թուրք-հայկական պատերազմի նախօրեին ու դրա գրեթե ողջ ընթացքում, ռուսական իշխանությունները Հայաստանի կառավարությանը առաջարկում էին երեք բան.
Ա.) Հրաժարվել Սևրի դաշնագրի պահանջներից և այդ կերպ խզել սպասումները Անտանտի երկրներից:
Բ.) Ռուսական կողմին տրանսպորտային և այլ ենթակառուցվածքային տարանցման հնարավորություններ տալ, առաջին հերթին դեպի Թուրքիա:
Գ.) Ընդունել ռուսական միջնորդությունը՝ նրա մասնակցությամբ ստեղծելու համատեղ հանձնաժողով, լուծելու տարածքային վիճելի հարցերը հարևանների՝ Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ:
Ինչպես տեսնում եք, Հայաստանի խոհրդայնացման հարց դեռ չէր էլ դրվում:
Հայաստանի կառավարությունը Համո Օհանջանյանի ղեկավարությամբ, ոչ թե չգիտակցելով սեփական շահերը կամ դավաճանելով այդ շահերին, այլ անիրատեսորեն ու սխալ գնահատելով Հայաստանի շուրջ ստեղծված միջազգային իրավիճակը, գնաց առավելագույնը ստանալու ու պատրանքներին հավատալու ճանապարհով և մինչև վերջին պահը մերժեց ռուսական առաջարկությունները: Արդյունքում հայկական զորքերը քայլ առ քայլ նահանջեցին բոլոր ճակատներում, Հայաստանը կորցրեց Կարսը, Իգդիրը, Սուրմալուն, Նախիջևանը և այլն, իսկ արդեն դեկտեմբերի 2-ի կեսօրին ստիպված եղավ Երևանում իշխանությունը զիջել հայ բոլշևիկներին: Հայաստանը կորցրեց իր անկախությունը՝ խորհրդայնացվեց:
Պատմությունը սիրում է ծիծաղել: Առավել բարձր ու գռեհիկ՝ նրանց վրա, որոնք այդպես էլ չեն սովորում իր տված դասերը:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել