Պետական համակարգում միշտ եղել է երեք խումբ աշխատողներ՝ պրոֆեսիոնալներ, կոֆե խմողներ և բուռն աշխատանքի իմիտացիա անողներ․ Անժելա Էլիբեգովա

2018-ին առաջին խմբից շատերը դուրս եկան համակարգից, ուրախացնելով մասնավոր դաշտը ու հեդհանթեռներին։ Նրանք էլ, ով չգնաց, մնացին պարալիզացված։ Քանի որ հաճախ շատ հարցեր լուծվում էին ավելի արագ տարբեր գերատեսչությունների միջին օղակի պրոֆեսիոնալների իրար հետ զանգվելով և օգնելով։

Երկրորդ ու երրորդ խմբի կյանքում առանձնապես ոչինչ չփոխվեց, քանի որ կապ չուներ իր նոր ղեկավարը նախկինում առաքիչ էր, մատուցող, թե ստաժոռից վարչության պետ 10 տարում ճանապարհ անցած մարդ։

Հիմա լինելու ա խնդիր էդ պրոֆեսիոնալ կադրերին հետ բերելու համակարգ, իսկ դա լինելու ա ծայրահեղ ծանր։ Որովհետև իրենց նախկին կյանքը բացի սահմանափակումներից, դիսցիպլինայից ու ցածր աշխատավարձից, նաև 24-ժամյա սթրեսս ու պատասխանատվություն էր։

Դա միայն կողքից կարող է թվալ երանելի պաշտոն։ Պրոֆեսիոնալի համար դա անձնական կյանքի բացակայություն ա, հիվանդանալու իրավունք չունենալ ա ու անծայրածիր անշնորհակալ գործ։

Միակ մոտիվացիան հետ գալու կարող է լինել գիտակից թիմը, հստակ պատկերացումը, թե ուր ենք շարժվելու ու ինչի համար, ու նաև սեփական կյանքը դժողքի վերածելու պատրաստակամությունը։

Դրա համար, երբ դուք ասում եք աթոռակռիվ, դուք նույնիսկ չեք պատկերացնում, ինչ հաճույքով շատերը էդ աթոռից, սենյակից ու շենքերից հեռու խախանդ կապրեին։