Կարմիր Շուկայի և Շուշիի մասին իմ և այլոց անհանգստություններն Արցախի նախագահի պաշտոնում նստած դավաճանը «կեղծ հայրենասիրական օրակարգ» է որակել։ Ինձ և իմ մտահոգությունները կիսող մարդկանց նա «ներքին թշնամի» է կոչել։ Հետո էլ ինձ ու իմ պես շատ ուրիշ «կեղծ հայրենասերների» հարց է տվել, թե որտե՞ղ էինք մենք, երբ թշնամին Կարմիր Շուկան էր գրոհում…
Այս ամենը Արայիկ Հարությունյանը երեկ է ասել, բայց իր քարոզչամեքենային ավելի քան մեկ օր է պետք եկել, որպեսզի նրա խոսքերից ընտրի ավել-պակասը, մոնտաժի, համապատասխան երաժշտություն ընտրի ու որպես մի էժան քարոզչական հոլովակ հանրությանը մատուցի։ Ճիշտ նույն ոճով, ինչպես ժամանակին էլ Շուշին կորցնելու վտանգի մասին էր հոլովակ նկարում, երբ առավոտյան գնացել էր Ղազանչեցոց եկեղեցու մոտ նկարահանվելու, իսկ հետո մի քանի ժամ ծախսել և միայն ուշ երեկոյան տագնապի այդ «կոչը» հոլովակի տեսքով ներկայացրել ժողովրդին։ Արագ և շտապ գործելու փոխարեն տեսահոլովակ էր նկարում այն ժամանակ և հիմա։ Միայն այս փաստը, բավական պետք է լիներ, պնդելու համար, որ գործ ունենք ոչ թե ղեկավարի, հայրենասեր առաջնորդի, այլ ցինիկ և էժան պոպուլիստի հետ։
Բայց թույլ տվեք այսքանով չբավարարվել։ Նախ, ինձ և իմ պես մարդկանց ուղղված նրա մեղադրանքների ու հարցադրումների մասին։ Ենթադրենք ես իսկապես կեղծ հայրենասեր եմ (միշտ դեմ եմ եղել նման դիսկուրսի ու երբեք չեմ փորձել ո՛չ հայրենասեր ներկայանալ, ո՛չ էլ ուրիշների հայրենասիրությունը չափել) ու պատերազմի ժամանակ էլ ոչինչ չեմ արել Արցախի ու մեր հաղթանակի համար (թեև ուժերիս ու մասնագիտական կարողություններիս չափով ամեն կերպ փորձել եմ մասնակից լինել).... Եվ ի՞նչ։ Ուրեմն ես ու ինձ նմանները չպիտի՞ պատասխանատվության կանչեն այն մարդուն, ով ուղիղ մեկ տարի առաջ այդ նույն գյուղերում մարդկանց բարեկեցիկ ապագայի, անվտանգության ու նոր հաղթանակների խոստումներ էր տալիս։ Մարդուց, ով ստանձնել էր Արցախի տարածքային անվտանգության երաշխավորի պարտավորությունը։ Ով ասում էր, թե Արցախի օդը պաշտպանված է։ Որ բանակն ավելի մարտունակ է, քան երբևէ և այլն, և այլն։
Լավ, իր խոստումներն ու պոռոտախոսությունն էլ մի կողմ դնենք։ Եկեք տեսնենք, թե ի՞նչ արդյունքների է հասել Արցախում ուղիղ մեկ տարում նախագահի պաշտոնին բազմած անձնավորությունը։ Շուշին չկա, Հադրութը չկա, Քարվաճառը չկա, Քաշաթաղը չկա, Մեխակավանը չկա, Ակնան չկա… Արցախի 75%-ը չկա։ Տղերքն էլ չկան… Ընդ որում, նշվածի բացարձակ մեծամասնությունը չկան, ոչ թե այն պատճառով, որ թուրքն է գրավել։ Այլ որովհետև երկու դավաճան՝ Նիկոլն ու Արայիկը, հանձնել են դրանք թուրքին։
Հիմա ո՞վ է ներքին թշնամին, տականք։
Ու այսքանից հետո նա դեռ համարձակվում, բերանը բացում ու խոսք է ասում։ Սրանք դեռ չեն հասկանում, թե ինչ աղետ ու ողբերգություն են բերել մեր ժողովրդի գլխին։ Սրանք դեռ կարծում են, որ կարողանալու են մարսել այս ամենը։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել