Կռիվ գնացինք հավատով և հաղթելու մեծ համոզմունքով: Մենք վստահ էինք, որ մեր հողը մեզ ուժ կտա, որ մենք արդար կռիվ ենք տալու և պաշտպանելու ենք մեր երկիրը, մեր մասնիկը՝ մեր Արցախը:
Ես հպարտ էի, որ ամուսնուս թիկունքն եմ պահում՝ նա մարտի դաշտում է, իսկ ես էլ ակտիվորեն աշխատում եմ տարբեր ուղղություններով՝ հումանիտար, միջազգային, դրամահավաքներ, այցեր, երեկոյան էլ աղջկաս հետ միասին սենյակի լույսը վառ էին թողնում ու պատկերացնում, իբր թե պապան տանն է, սենյակում է:
Դժվար օրեր էին, շատ դժվար՝ սոսկալի կորուստների լուրերով, բայց և պինդ էինք, քանի որ որևէ կասկած չունեինք, որ հաղթանակը մերն է լինելու…
Մեր ամրոցի դարպասները ներսից բացեցին…
Կոտրվեցինք, փշրվեցիք:
Ես մինչև այսօր նայում եմ Շուշիի նկարները և լաց լինում… Նայում եմ մեր երջանիկ նկարները Քարվաճառում՝ գետի ափին, Հունոտի կիրճում, Դադիվանքում, Տիգրանակերտում, Գանձասարում, Ամարասում, Մարտակերտում, Մարտունիում, Հադրութում, Դրախտիկում, Խնձրիստանում, Ստեփանակերտում՝ ամեն տեղ նույն վստահ և անկեղծ ժպիտն է, ամեն տեղ մենք մեր հողում ենք:
Մեզ դավաճանեցին, ծնկի բերեցին, մեզ խաբեցին:
Բայց մենք պարտավոր ենք ոտքի կանգնել:
Մենք դեռ մոմ եմ վառելու Ղազանչեցոցում…
Աստված մեզ պահապան:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել