Իշխանության ներկայացուցիչները անդադար խոսում են լեգիտիմության և ժողովրդի մասին։ Մի կողմ թողնենք սոցհետազոտությունները, որոնք նույնիսկ ամենաօպտիմիստ հաշվարկներով 30% աջակցությունը չեն գերազանցում։
Ժողովրդի աջակցության բացակայությունը իրենք զգում են շատ լավ։ Հազարներով ոստիկաններ ու դիպուկահարներ, ադմինիստրատիվ ռեսուրսով հավաքվող ցույցեր, բեմադրված «ժողովրդի» հետ հանդիպումներ, ազատ քաղաքում շրջելուց հրաժարվել, թշնամու հետ թաքուն պայմանավորվածություններ՝ լեգիտիմ իշխանությունը այս ամենի կարիքը չունի։
Իրենք ապահով զոդված ԱԺ դարպասների ետևում կարող են բոցաշունչ խոսել իրենց լեգիտիմության մասին, բայց որևէ մեկը դեռ ռիսկ չի արել գա, կանգնի իր համաքաղաքացիների առջև և դեմքին լսի, ով ա ինքը էս կյանքում։ Հիշեցման կարգով՝ դա իրենց պարտականությունն ա, իրենք դրա համար են նաև իմ գրպանից աշխատավարձ ստանում։
Ես չգիտեմ, ինչով ա կարելի իրենց օգնել։ Մաքսիմում, մաղթեմ, որ իրենց հետ չվարվեն այնպես, ինչպես իրենք էին 3 տարի վարվում։ Այս հոգեվարքի ականատեսը լինելը շատ տհաճ ա։ Իսկ ամեն ինչ կարող էր լինել մի փոքր արժանապատիվ դեռ նոյեմբերի 10-ին, եթե իշխանությունը իսկապես լիներ լեգիտիմ։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
