Կճանաչի՞ արդյոք Բայդենը Ցեղասպանությունը, և ի՞նչ չպետք է անի Հայաստանի իշխանությունը

Միանգամից ասեմ․ Բայդենը ամենից քիչ կաշկանդվածությունն ունի Ցեղասպանության ճանաչման հարցում, քան իր որևէ իրավանախորդ:

1. Թուրքիայի հետ ԱՄՆ հարաբերությունները լարված են:

2. Թուրքական ագրեսիան և ներգրավվածությունն արցախյան պատերազմում ԱՄՆ համար ակնհայտ է:

3. Պարտվող կողմին պետք է մի բան տալ, Թուրքիային էլ՝ մի քիչ ճնշել:

4. Հայ համայնքին տարիներ առաջ խոստում տրվել և չի իրականացվել Օբամա-Բայդեն զույգի կողմից:

5. Խոստումն առկա է նաև հիմա, և համայնքի կողմից կա ճնշում:

6. Կան Կոնգրեսի պալատների բանաձևերը ճանաչման վերաբերյալ, որոնց վրա կարող է հղում անել Բայդենը:

7. Բայդենի կոնգրեսական ողջ թիմը կողմ է քվեարկել ճանաչմանը:

8. Բայդենը հայկական հարցից քաջատեղյակ է:

9. Ամենակարևորը՝ հայ-թուրքական «հաշտեցման» պրոցես չկա:

Ինչ պետք է (չ)անի Հայաստանի իշխանությունը․

1. Ակնհայտ է, որ փետրվարից Թուրքիան լոբբիստական և դիվանագիտական արշավ է սկսելու Վաշինգտոնում: Արշավ պետք է սկսենք նաև մենք և օգնենք լոբբիստներին ու համայնքին: Եթե ունակ չենք օգնելու, ապա գոնե չխանգարենք:

2. Որևէ պարագայում չի կարելի տրվել թուրքական ճնշումներին կամ «ուտել թուրքական կուտը» մինչ ապրիլ 24-ը:

3. Եթե սկսվի հայ-թուրքական որևէ գործընթաց, այդ հիմքով Բայդենը կխուսափի ճանաչումից․ դա կխանգարի իրեն: Իսկ թուրքերին հենց դա է պետք: Դրա համար էլ Անկարայից եկող հայտարարություններ կան:

4. Պետք է զանգի Բայդենին և շնորհակալություն հայտնի ճանաչման վերաբերյալ իր դիրքորոշման համար:

5. Դեսպանին չփոխի գոնե այս պատաախանատու փուլում:

Հարց կառաջանա՝ ինչո՞ւ է պետք կենտրոնանալ Ցեղասպանության ճանաչման վրա այս կատաստրոֆիկ ժամանակահատվածում: Պատասխանն ակնհայտ է․ ճանաչումը ոչ միայն պատմական արդարության վերականգնում և իրավական ու քաղաքական գնահատական է, դա նաև մեզ համար ցիկլի փակում է Վաշինգտոնում, որից հետո ամբողջ ռեսուրսը կարող ենք կենտրոնացնել Հայաստանի և Արցախի վրա: