Խաղաղասեր ու զգացմունքային գրող Անտոն Չեխովը համարում էր, որ "Կյանքի իմաստը պայքարն է", մյուս, ավելի զգացմունքային ու ավելի ռոմանտիկ գրող Անտուան Դը Սենտ Էքզյուպերին համանման կարծիքի էր․ "Ես ցանկանում եմ մարտընչել կյանքի համար։ Պայքարում են ճշմարտության համար։ Բոլորը մշտապես մարտընչում են ճշմարտության համար և այդտեղ ոչ մի երկիմաստություն չկա"։
"Հին Հայաստանում" մարդիկ ունեին կյանքի իմաստ, պայքարում էին իրենց իմացած ճշմարտությունների համար՝ հանուն Արցախի, հանուն արդարության, ընդդեմ կոռուպցիայի ու լիքը նման բաների համար, կարճ ասած ունեին սպասելիքներ։
Քայլառաստներն ամեն ինչ վարկաբեկեցին, ամեն ինչ ապականեցին ու հիմիկվա Հայաստանի հիմնական խնդիրն Իմաստի կորուստն է։ Մենք ոչ միայն չգիտենք, թե վաղը մեզ ինչ է սպասում, այլ ավելի վատ՝ չունենք էլ ինչ-որ սպասելիքներ։
