Երբ մեզանից հետագայում գողացված հեղափոխության ժամանակ քայլիստները գոչում էին «Ոստիկանը մերն է»` տարակուսում էի:
Ոստիկանը ե՞րբ է մերը եղել: Անգամ զարգացած և ժողովրդավարական մի շարք երկրներում ոստիկանը հաճախ ժողովրդինը չէ: Ուր մնաց` մշտապես բռնատիրություն եղած Հայաստանում:
Հիմա` այսօր գոնե հասկանու՞մ ենք, որ այսօրվա ոստիկանը ոչ միայն մերը չէ, այլև` թշնամունն է:
Ծառայում է թշնամուն, թշնամու կերպ է վարվում մեզ հետ և թշնամու օրակարգն է առաջ տանում:
«Ոստիկան» բառն առաջին անգամ Հայաստանում սկսեց կիրառվել միջնադարում, և այդ պաշտոնն էին կրում նվաճող բարբարոսների հայաստանյան ռեգենտները, որոնք մեզանից հարկեր էին հավաքում և մեզ իշխում:
Հազարամյակների ընթացքում ոչինչ էլ չի փոխվել: Արտաքին նվաճողից` ներքինի են միայն վերածվել: Մեզանից հարկեր են հավաքում, մեր դեմ գործում:
Լռելու՞ ենք էլի արևելյան կեղծախոսությամբ, մեր սուտ ու սին բարեպաշտությամբ: Չպառակտվելու տխմար կոչերով և պառակտիչներին հանդուրժելով:
Այս արհավիրքի ժամանակ թշնամու գործակալ կառավարչին սպասարկողները, որ այլևս զավթել է պետության ղեկավարի աթոռը, մերը չեն, մեզ չեն ծառայում, հայրենիքի մի մասնիկը չեն: Խղճուկ աշխատավարձի դիմաց օտարի գործակալին պահողներն ու սեփական ժողովրդին ջարդողներն այդ ժողովրդից չեն:
Օտարի, այս դեպքում արդեն` թշնամու վարձկան են:
Ոստիկանը մերը չէ:
Ոստիկանը թշնամունն է: