Պատմելով Գանձակի ինքնապաշտպանության մասին` հայրս միշտ ասում էր, որ այն ժամանակ մենք կորցրել ենք ամեն ինչ՝ բացի արժանապատվությունից: Այո, 1988թ. Գանձակում մենք պարտվել ենք: Բայց պայքար կար: Ու նաև կռիվ:

Պատերազմներն այդպես են լինում` մե՛կ հաղթում ես, մե՛կ պարտվում: Բայց արժանապատվությունը միշտ պետք է պահել: Դա չափազանց կարևոր է: Եվ հենց դրա համար եմ այսօր երեկոյան` ժամը 17:00-ին, գնալու Ազատության հրապարակ:

Գնալու եմ, որ հայ ոստիկանը, ԱԱԾ աշխատակիցը, զինվորը, մեր ողջ հանրությունը չդառնա հոգեպես անհավասարակշիռ, ազգը պառակտող, հողեր հանձնող վարչապետի գերին:

Գնալու եմ, որպեսզի հնարավոր լինի գոնե թե մի քիչ մեղմել խայտառակ կապիտուլյացիայի հետևանքները մեր ազգի համար: Գնալու եմ, որպեսզի Արցախս մեջքն ուղղելու գոնե փոքրիկ հնարավորություն ունենա ապագայում: Գնալու եմ, որպեսզի երեխաներիս աչքերին հանգիստ նայելու գոնե չնչին իրավունք ունենամ...

Գնալու եմ, որպեսզի բոլորս միասին կարողանանք պահպանել մեր արժանապատվությունը:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել