Հասկացեք, կոչերը որևէ պարտավորություն չեն առաջացնում, իսկ 94-ին կնքված հրադադարն առաջացնում է

Լսեցի ՀՀ վարչապետի՝ երեկ Մինսկում տեղի ունեցած ԵԱՏՄ նիստում ճառը։
Այս պահին կանդրադառնամ միայն երկու կետի։

Վարչապետը հայտարարեց, որ Հայաստանը պատրաստ չէ գնալ միակողմանի զիջումների։ Լավ, ո՞վ է գրում այս մարդու ճառերը։ Ի՞նչ միակողմանի զիջում, ի՞նչ զիջում ընդհանրապես։ Մի՞թե այս վիճակում պետք էր խոսել զիջումների մասին՝ ակնարկելով, որ մենք պատրաստ ենք երկկողմանի զիջումների։

Ինչպե՞ս կարելի էր բաց թողնել այս հնարավորությունը և չխոսել Սանկտ Պետերբուրգի և Վիեննայի պայմանավորվածությունների մասին և պնդել, որ դրանք պետք է անհապաղ կյանքի կոչվեն։ Հիմա էլ ուշ չէ, ՀՀ դիվանագիտական ողջ թիմը պետք է այսօրվանից լծվի այս թեզի առաջխաղացմանը. Հայաստանը չի բանակցելու, մինչև սահմանների դիտարկման պայմանավորվածությունը չիրականացվեն։ Սա է ճիշտ օրակարգը։

Եվ երկրորդ՝ Ադրբեջանի կողմից ագրեսիան առաջին հերթին խախտում է 1994 թվականին Լեռնային Ղարաբաղի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ներկայացուցիչների կողմից ստորագրված հրադադարի պայմանավորվածությունը։ Սա էլ շատ կարևոր է միշտ նշել։ Ի՞նչ ՄԱԿ, ի՞նչ այլ կոչեր.... Հասկացեք, կոչերը որևէ պարտավորություն չեն առաջացնում, իսկ 94-ին կնքված հրադադարն առաջացնում է։

Այս պահին այսքանը...