Այսօրվանից թուլացվում են արտակարգ դրության պահանջները, եւ տնտեսության մի շարք ճյուղեր կսկսեն աշխատել։ Սեզոնային բնույթի հետ կապված գյուղատնտեսական աշխատանքներին վերադառնալը հրատապ է այժմ։
Սակայն մեկ շաբաթից կսկսեն գործել նաեւ տեքստիլ եւ հագուստի արտադրության հիմնարկները, եւ այս որոշումը զարմանք է հարուցում։ Այս արտադրամասերում փոքր տարածքներով մեծաթիվ մարդիկ են աշխատում, ինչը շատ մեծ ռիսկ է ստեղծում վարակի տարածման համար։ Նիկոլ Փաշինյանն իր ուղերձում հայտարարեց, թե պետք է այս արտադրությունների կազմակերպիչների հետ աշխատանք տանել, որ նրանք ստեղծեն համապատասխան պայմաններ, սակայն բնական է ենթադրել, որ նման գործողությունների արժեքը խիստ ցածր կլինի, մանավանդ՝ գործող առողջապահության նախարարն էլ է խոստովանել, որ արդեն կորոնավիրուսի տարածումն անկառավարելի է։
Այս համաճարակի պայմաններում ինչո՞ւ է Նիկոլ Փաշինյանը գնում նման ռիսկի։ Կա երկու գործոն, որոնք նրան ստիպում են անտեսել առողջապահական գործոնները հօգուտ թեթեւարդյունաբերականի։ Առաջինն այն է, որ Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունները չեն կարողանում կարանտինի պայմաններում վերցնել բնակչության նվազագույն կենսապահովման խնդիրի պատասխանատվությունը եւ այս բիզնեսների աշխատելու պարագայում նրանք զգալիորեն ազատ կշնչեն, թեեւ այն քաղաքացիների կենսապահովման պատասխանատվությունը, ովքեր կարուձեւ չգիտեն, դեռեւս նրանց վրա է մնալու։ Երկրոդ հանգամանքն այն է, որ վարչապետի սիրելի օլգարխը չի կարող երկարատեւ կարանտին պահպանել, եւ ժամանակն է, որ նա շարունակի փող աշխատել, իսկ նա փող է աշխատում ոչ միայն իր համար։
Պաշտոնյաները, Նիկոլ Փաշինյանը, խոստովանում են, որ կորոնավիրուսի առաջին ալիքի հիմնական պատճառը Սամվել Ալեքսանյանի արտադրամասն էր, որտեղ իշխանությունները չկարողացան հաստատել անհրաժեշտ հսկողություն։ Այժմ նրանք պատրաստ են անսալ Սամվել Ալեքսանյանին խնդրանքին (հորդորի՞ն, պահանջի՞ն, ուլիտիմատումի՞ն) եւ պայմաններ ստեղծել նրա բիզնեսի շարունակականության, եւ ըստ այդմ, համաճարակի երկրորդ ալիքի համար։
Երբ ասում են օլիգարխիա, դասական սահմանումն ի նկատի ունի ոչ թե այն մարդկանց, ովքեր շատ փող ունեն, այլ նրանց, ովքեր այդ փողի շնորհիվ կարողանում են քաղաքականության վրա ազդել։ Գաղտնիք չէ, որ Սամվել Ալեքսանյանը դեռեւս Քոչարյանի ժամանակներից վերահսկում է Հայաստանում սոցիալական վիճակը, քանի որ ինքն է սահմանում սպառողական ապրանքների գները։ Դեռեւս Քոչարյանի ժամանակներից նա ունի լուրջ արտաքին քաղաքական դերակատարում, քանի որ կարողանում է իր ապրանքները բերել Թուրքիայից, Ռուսաստանից, Չինաստանից եւ այլ թեժ կետերից։ Նա նաեւ ֆեյքերի ֆաբրիկայի ֆաբրիկանտն է, այսինքն՝ տիրություն է անում լրատվական եւ քարոզչական քաղաքականությունը։ Այժմ պարզվում է, որ իրականում հենց նա էլ վերահսկում է Հայաստանի ե՛ւ տնտեսական, ե՛ւ առողջապահական վիճակը։
Փաստորեն, Սամվել Ալեքսանյանը Հայաստանի տնօրենն է։ Հարցը հետեւյալն է․ մեր ինչի՞ն են պետք թանկ արժեցող, բարձր աշխատավարձեր ստացող Ազգային ժողովը, նախագահը, կառավարությունը, անձամբ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, եթե բոլոր հարաբերություններն, ըստ էության, կառավարում է ՀՀ դիրեկտոր Սամվել Ալեքսանյանը։
