37 թիվը խորհդանշում են ոչ միայն գնդակահարություններ ու աքսորներ, այլև դրանք նախապատրաստելու համար զրպարտութունները։ Օրինակ՝ անմեղ գյուղացուն մեղադրում են հակահեղափոխական խմբակ կազմակերպելու մեջ կամ պաշտոնյաներին` հեղաշրջում կազմակերպելու կամ հանրային սնունդը թունավորելու մեջ։
Այո՛, 37 թիվը խորհդանիշ է դարձել, որ դրսևորվում է այն պահից, երբ զրպարտությունը դառնում է երկրի ղեկավարի գլխավոր զենքը։ Զրպարտություններն են եղել Նիկոլ Փաշինյանի քաղաքական զենքը, իզմը, միակ «գաղափարախոսությունը», որ պոպուլիստական հռետորաբանությամբ հմտորեն այնպես է օգտագործել, որ գրավել է իշխանությունը, և այժմ էլ վարչապետի պաշտոնում նույն զրպարտչական զենքով փորձում է վերացնել ընդդիմադիրներին և պետական անկախ մարմինները՝ հանձինս անկախ դատավորների։
Փաշինյանն իշխանությունը կերտում է իր պատկերով և նմանությամբ, նրա հանձնարարությամբ զրպարտիչ են դառնում պետական բոլոր մարմիններն ու բազմաթիվ պաշտոնյաներ՝ ոստիկանություն, ՀՔԾ, դատախազությունը, Ազգային ժողով, Անվտանգության քարտուղար, Հանրային հեռուստաընկերություն։
Ոչ մի օր առանց զրպարտության. հունվարի 28֊ին զրպարտությամբ ոստիկանությունն ասֆալտին էր փռում ընդդիմադիր գործիչներին, իսկ նախորդ ու հաջորդ օրերին թիրախն էր ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանը, ում վրա թափվում է զրպարտության հեղեղը 9 ամիս շարունակ, քանի որ չի ընկրկում իշխանության ճնշումներին և հրաժարական չի տալիս և պաշտպանում է անկախ դատարանի դիրքերը։
Վարչապետը վրիպել էր, որ նրա բարեկրթությունը թուլության տեղ էր ընդունել, և իրեն կորցնում է նրա հետևողականությունից։
Այս պատերազմում կողմերը տարբեր զենքերով են կռվում. Հրայր Թովմասյանի զենքերն են իշխանության տարանջատման սկզբունքը, անկախ դատարանի գաղափարը, մերժումը՝ գործադիր և օրենսդիր իշխանության կողմից դատական իշխանության նկատմամբ ճնշումների, օրինականությունն ու իրավունքը։ Վարչապետի ու նրա թիմի զենքերն են զրպարտությունը, կաշառքը, վարկաբեկելը, կեղծ ցուցմունքները, գրպանը «նոտարական գրասենյակ» գցելը, ընտանիքի անդամներին ահաբեկելը, դատարանի դռները շրջափակելը, Յոժն ու Թովմասյանի նվիրած գրիչը։
Այդ զենքերով վերջին համազարկն էր հունվարի 29-ին Հանրային հեռուստաընկերությամբ հեռարձակված զրպարտությունը, որ պատրաստվել էր ՀՔԾ-ի տրամադրած զրպարտական նյութերի հիման վրա՝ Թովմասյանի գրպանը «նոտարական գրասենյակ գցելու» գործողության շրջանակներում։
Գաղափարներ ու սկզբունքներ չունեցող անձանց մոտ լեգիտմությունն այնպիսի գլխապտույտ է առաջացնում, որ զրպարտության շղթան բացահայտ ներկայացնում են՝ լեգիտիմ են, ինչ կուզեն, կանեն։ Հանրային հեռուստաընկերությամբ հաղորդումն արված էր որպես շղթայի մի օղակ, որ հետո վարչապետը որպես հաջորդ օղակ դնի իր ՖԲ պատին ու հայտարարի․ «Հրայր Թովմասյանը չի կարող լինել ՍԴ նախագահ եւ որեւէ կապ ունենալ ՍԴ-ի հետ»:
Ստալինի մահից հետո՝ 50-ականների կեսերից, պետությունը սկսեց արդարացնել հազարավոր զոհերի, արդարացման արձանագրություններում բացահայտված են կեղծիքները, թե ինչպես են զրպարտություններով մարդկանց գլխին գործեր սարքել։
Այս իշխանությունների հեռանալուց հետո էլ, իհարկե, քրեական գործեր կհարուցվեն դատարանները ճնշելու համար, իսկ եթե ապագա իշխանությունն անզիջում լինի, հնարավոր է՝ այլ գործեր էլ բացվեն՝ սուտ մատնություններ, պաշտոնական դիրքի չարաշահումներ և այլն, նաև բացահայտվեն զրպարտությունները հյուսելու հեղինակների շղթան՝ վարչապետից սկսած մինչև ՀՔԾ քննիչ ու Հանրայինի «լրագրողով» վերջացրած։
