«Հրապարակը» զրուցել է ռուս քաղաքագետ Ստանիսլավ Տարասովի հետ:
Ներկայացնում ենք հատված:
-Պարոն Տարասով, Ռուսաստանում հետևո՞ւմ են Ամուլսարի դեպքերին:
-Նայում ենք այս իրավիճակին զգուշությամբ, զարմանքով և տագնապով: Իհարկե, սա Հայաստանի ներքին գործն է, ռուսական շահեր չկան: Պարզապես այս պատմությունը կարող է հանգեցնել Հայաստանում ներքին ապակայունացման: Պատահական չէ, կարդում ենք ձեր մամուլը, այդտեղ արդեն բարձրաձայնվում է արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների անցկացումը: Հետո կարդում ենք, որ եթե արտահերթ ընտրություններ լինեն, Հայաստանը խորհրդարանական հանրապետություն է, հնարավոր է՝ իշխանության փոփոխություն, և Փաշինյանը կարող է կորցնել վարչապետի աթոռը: Մենք չունենք տպավորություն, որ նա պատրաստ է իրավիճակի նման զարգացմանը, և թվում է, որ կարող է «ձգել գայկաները», և իրավիճակը կսրվի: Իսկ, ընդհանուր առմամբ, այս ապակայունացման իրավիճակը Մոսկվային ձեռնտու չէ:
-Մի քանի օր առաջ «Ռեգնում» գործակալության հրապարակած հոդվածում նշվում էր, որ Ամուլսարի ոսկին Փաշինյանին կստիպի հեռանալ, հիմա էլ գրվում է, որ Փաշինյանին ծանր ընտրություն և որոշում են սպասվում: Մյուս կողմից՝ նշվում է, թե Հայաստանին չի հաջողվի զարգացնել զբոսաշրջությունն ու հանքարդյունաբերությունը, քանի որ դրանք անհամադրելի են: Ռուսներին դուր չի գա, Եթե Ամուլսարը դառնա հանք:
-Ձեզ խորհուրդ կտամ նայել, թե ինչ պարբերական է նման հոդվածներ հրապարակում: Այսպես կոչված՝ «ոչ համակարգային լրատվամիջոցներ», որտեղ քաղաքագետներն ասում են այն, ինչ իրենց թվում է: Այնպես որ, սա Մոսկվան չի ասում...
-«Ռեգնում»-ին այդպիսին չես կոչի, ավելին՝ ունի կրեմլյան շրջանակներին մոտ կանգնած լրատվամիջոցի համարում:
-Այո, այո, այսպես ասեմ՝ մենք ավելի մոտ ենք կանգնած որոշումների ընդունման կենտրոնին... ինչ կարող ենք ասել անկեղծորեն, դա այն է, որ սա Հայաստանի ներքին գործն է: Եվ երկրորդ. Նիկոլ Փաշինյանի քայլերը, իհարկե, զգուշավորություն են առաջացնում: Մասնավորապես իր՝ Արցախի հարցով խիստ իրարամերժ հայտարարությունները, արտաքին քաղաքական ոլորտին վերաբերող հայտարարությունները, որոնցից հարց է ծագում՝ իսկ Ռուսաստանը նրա համար գործընկեր չէ՞: Արդյոք չի ուզում Ռուսաստանի թիկունքում էլի ինչ-որ մեկի հետ խաղալ: Կամ՝ երբ խոսում է, որ սփյուռքը պետք է աշխատի Հայաստանի համար, որովհետև ինչ է սփյուռքը, սփյուռքը Ռուսաստանում 1.5-2 միլիոն հայերն են, նրանք հո այստեղ հայկական անձնագրերով չեն ման գալիս, այլ՝ ռուսաստանյան: Եվ մենք էլ նրանց ընդունում ենք որպես լիարժեք համաքաղաքացիներ, որոնք մեր նման պաշտպանում են Ռուսաստանը: Եվ երբ նրանց կոչ է արվում ցուցաբերել երկակի լոյալություն Հայաստանի ու Ռուսաստանի հանդեպ, սա նույնպես ոչ լավ տրամադրություններ է ստեղծում:
Եվ երկրորդ հարցն այն է, որ Փաշինյանի օրոք Հայաստանը բոլորովին այն չէ, որը Սարգսյանի օրոք էր: Սարգսյանի օրոք Հայաստանն ավելի դրական էր:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
