Սիրատըռճիկ քընթինյուդ

Լիլիթի մոտ կարդում եմ, որ հայոց մեջ (՞) հերթական, ուշաթափության հասցնող սիրային զեղումն է գլուխ բարձրացրել թուրքերի հանդեպ: 
Ահավասիկ՝

• «Երանի այն հայ մանուկներին, ովքեր Ցեղասպանության ժամանակ մնացին թուրքերի մոտ... Երանի այն հազարավոր հայերին, ովքեր, գտնվելով «իբրև» թշնամու մոտ, մեծացան «ազատի ոգով», այլ ոչ թե սեփական երկրում «թվացյալ դաշնակցի» ստրուկը դարձան: Նայելով այս թուրքերին՝ վստահ եմ, որ ամեն երրորդի մեջ ՀԱՅԻ արյուն է հոսում, ՀԱՅԻ արյուն, որ դուրս է եկել պայքարի՝ իր թուրք հայրենակցի հետ, հանուն ազատության......բայց ոչ Հայաստանի...... Ափսոս, շատ ափսոս.................իսկ մենք, բերաններս ջուր առած ու թաքուն նախանձով, նայում ենք մինչ օրս ծաղրի ենթարկած «հարևանի» պայքարին հանուն ազատության ու շարունակում մնալ տեղում՝ գերադասելով «ապահով Հայաստանում» լսել հերթական ծախված «հայրենակիցների» կոչերը՝ անկախության, ազատության ու արդարության մասին.......................ափսոս»:

Նախ կուզեի վստահ լինել, որ սա ֆեյք գրառում է. մի բան, որ շատ հարգի է մեր էսօրվա պրովոկատորների շրջանակներում: Միգուցե հեռահար նպատակներով ինչ-որ կորպորատիվ գրառում է (հայտնի է, թե հայերից բացի բոլորն ինչքան են երազում, որ հայերն ու թուրքերը եղբայրանան), միգուցե իրոք ինչ-որ մեկը երանի է տալիս (փորձը ցույց է տալիս, որ էսօր ամեն տհաս ունի համակարգիչ, հետևաբար և հնարավորություն ունի իր տհաս ու թերմտքերը հանրությանը հասանելի դարձնելու):  

Վատն էն է, որ ոչ միայն երանի են տալիս, այլև ստորագրություններ են հավաքում: Ճիշտ է, երեկվանից մինչև էս պահ թիվը չի փոխվել՝ 250, բայց կարծում եմ՝ դա էլ քիչ քանակ չէ: Պետք է սրանց բոլորին հավաքել, եթե կամավոր կերպով չգան, ապա ականջներից քաշելով տանել Իջևանի Վազաշեն գյուղ, որ եղբայր թուրքերի կողմից ռմբակոծված ու մինչև այժմ ռմբակոծբող տներն ու շենքերը վերակառուցելու աշխատանքներին մասնակցեն: Եթե առաջին իսկ օրը իրենց եղբայրների կրակոցների վախից չմեռնեն, հույս կա, որ հետ կգան վերադաստիարակված ու խելքի մնացուկները գլուխները հավաքած:

Հայն ու՜ր պիտի հասնի, որ թուրքի հետ որևէ հարցում համերաշխ լինի...