Լսում եմ Սամվել Ալեքսանյանի հուզախառն ելույթները, նայում դրա օրերով հացի կարոտ մնացած դեմքին ու սիրտս մի տեսակ ճմլվում ա: Գուցե ֆեյսբուքով մենք էլ մի քիչ փող հավաք ու տանք այդ խեղճուկրակին, որ յոլա գնա, սովամահ չլինի, կնկանից էլ քիչ փող ուզի՝ վերջիվերջո հայ տղամարդ ա, ազգի պատիվ-նամուս հասկացողություն կա...

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել