20-րդ դարի սկզբին հրատարակվող թուրքական «Ալեմտար» թերթի խմբագիր Րեֆի Ջևադ բեյն ասել է, որ իր համոզմամբ՝ հայերի նկատմամբ թուրքերի ատելությունը ոչ քաղաքական է, ոչ էլ կրոնական, այլ միայն տնտեսական:
«Ես 1915-ից հետո շրջեցի Թուրքիայով և չգտա թուրքական մի տուն, ուր չլիներ հայկական կահ կարասի, գորգեր, ունեցվածք»,-գրել է թուրք խմբագիրը:
Այդպես է նաև այսօր: Թուրք խմբագրի կարծիքը լիովին կիսում է Մատենադարանի ավագ գիտաշխատող Անահիտ Աստոյանն, ով 7 տարի շարունակ հայկական, թուրքական և օտար աղբյուրներում ուսումնասիրել է 1914-23 թթ-ներին Օսմանյան կայսրությունում հայերի ունեզրկման դեպքերն ու փաստերը։ Տարիների ուսումնասիրությունից հետո գիտաշխատողը փաստում է՝ հայոց ցեղասպանության առաջնային նպատակներից մեկը հայերի հարստությունը խլելն էր, որովհետև 1-ին համաշխարհային պատերազմից առաջ հայերը` թե՛ որպես արհեստավորներ, թե՛ որպես դրամատերեր, ազդեցիկ կշիռ ունեին Օսմանյան տնտեսության համար:
Արդյունաբերությունն ու, մանավանդ, առևտուրը հայերի ձեռքում էր: Երիտթուրքական իշխանությունները խիստ մտահոգված էին, որ հայերի տնտեսական հզորացումը կբերի նաև քաղաքական հաղթանակների: Նրանք իրենց գաղտնի ժողովներում քննարկում էին հայերի վերացումով տնտեսությունը թրքացնելու և հայրերի ունեցվածքը յուրացնելու ծրագրեր:
ամբողջական նյութը կարդացեք այստեղ
