«Ապրիլյան քառօրյայի հիմնական դասն այն է, որ պատերազմը չի սկսվում ու ավարտվում փաստաթղթերով, չի կարելի դիտարկել խնդիրը որպես մեկ մարտի կամ ճակատամարտի խնդիր, այլ որպես կենսակերպ: Այդ միտքը ապրիլի քառօրյայի երկրորդ տարելիցի կապակցությամբ հիշատակի միջոցառմանն արտահայտել է պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանը: Իրավիճակի և խնդրի առնչությամբ արտահայտված համարժեք միտք է:
Հայաստանը պարտադրված է խաղաղություն ապահովել` մշտապես պատերազմի պատրաստվելով: Դա Հայաստանի ընտրությունը չէ, և անիրատեսական է մտածել, թե հնարավոր է իրերի, այսպես ասած, այդ դասավորությունը փոխելու ուղղությամբ գործադրել արդյունավետ ջանք` հասնելու համար այլ «կառուցվածք» պահանջող կամ ենթադրող խաղաղության: Դժբախտաբար, չկա դրա ռացիոնալ հնարավորությունը, և ջանքը պետք է օգտագործել ռացիոնալ` Հայաստանը մշտապես պատրաստելով պատերազմի, պատրաստ պահելով պատերազմելու, որովհետև խաղաղությունն ապահովել կամ հնարավոր չէ, կամ հնարավոր է միայն այդ ճանապարհով, այդ տարբերակով, երբ Ադրբեջանը մշտապես կգիտակցի և կլինի վստահ, որ չի կարող պատերազմով լուծել որևէ հարց:
Միայն այդ դեպքում Ադրբեջանը կմնա պատերազմելու իրական քայլերից զերծ, կմնա միայն առավելագույնը ագրեսիվ հռետորաբանության մեջ:
Սակայն այստեղ բանն, իհարկե, միայն Ադրբեջանին զսպելը չէ, այլ նաև հակամարտության գործընթացում ներգրավված միջնորդների վարքագծի վրա ազդեցությունը: Ներկայումս, հատկապես Ապրիլյան քառօրյայից հետո, միջնորդները միասին և առանձին-առանձին հասկացան, որ Հայաստանն ունի նվազագույն անհրաժեշտ դիմադրունակություն, երբ անգամ բավականին մեծ ռազմատեխնիկական առավելության դեպքում Բաքուն ռազմական ճանապարհով չի կարող լուծել որևէ էական հարց: Հայաստանի մշտական դիմադրունակությունը, դրա անընդհատ կատարելագործումը կօգնի, որպեսզի միջնորդները մնան Բաքվին զսպելու դիրքում, անգամ, այսպես ասած, ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանը, որը ապրիլից առաջ ինտենսիվ սնուցում էր Բաքվի ռազմատենչությունը և ագրեսիան: Ներկայումս Մոսկվան ստիպված է մերժել Բաքվի հայցերը՝ պատերազմի իրավունքի շուրջ գործակցությունը լայն ծավալով վերականգնելու առումով:
Իհարկե, այստեղ խնդիրը բավականին բազմաշերտ է, բայց բոլոր դեպքերում առանցքում Հայաստանի դիմադրունակությունն է: Իսկ դա, իհարկե, չի նշանակում միայն ռազմատեխնիկական կարողությունների ընդլայնում: Դա նշանակում է նաև արտաքին դիվանագիտական դիվերսիֆիկացված կապեր, խորացող հարաբերություն ՆԱՏՕ-ի, ԱՄՆ-ի, Եվրամիության հետ, ինտենսիվ հարաբերություն Չինաստանի և Իրանի հետ»,-գրում է թերթը:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
