Սերժ Սարգսյանի կողմից նախաձեռնված «Ֆուտբոլային դիվանագիտությունը» ձախողվեց, սակայն պետք է հստակեցնել՝ ում համար:
Նախորդ ինը տարիներին հայ-թուրքական առկախված արձանագրությունների պատմության ավարտը կնքվեց երեկ: Հայաստանի իշխանությունները կատարեցին իրենց խոստումը՝ Թուրքիայի կողմից առաջ քայլի բացակայության դեպքում գարուն մտնել առանց այդ արձանագրությունների:
Անկհայտ է, որ ցյուրիխյան գործընթացը պատմական նշանակություն ունեցող գործընթաց էր, քանի որ այն ունեցավ իր հստակ դասերը:
Այդ գործընթացով Հայաստանն ի վերջո միջազգային հանրությանն ապացուցեց, որ հանուն տարածաշրջանային կայունության ու երկրների միջև 21-րդ դարին հարիր քաղաքակիրթ համագործակցության պատրաստ է սկսել մի գործընթաց, որի արձագանքները սուր էին ինչպես Հայաստանի հանրության, այնպես էլ աշխարհահայության համար: Միջազգային հանրությունը ստացավ շատ հստակ մեսիջ՝ Հայաստանը ձգտում է վերահաստատել պատմական արդարությունը, սակայն զերծ է ցեղասպանության կոմպլեքսից:
Միևնույն ժամանակ միջազգային հանրությունն ականատես եղավ գործընթացի մյուս կողմի՝ Թուրքիայի ժխտողական քաղաքականությանը, որով ևս մեկ անգամ բացահայտվեց միակողմանի սահման փակողի, «զրո խնդիր հարևանների» հետ կեղծ քաղաքականության շղարշում գտնվող թուրքական ռեալպոլիտիկը:
Եվ ի վերջո, և՛ միջազգային հանրությունը, և՛ Թուրքիան հասկացան՝ Հայաստանն այն երկիրն է, որը կարող է գործընթաց թելադրել, որի իրականացման հասունությանը մեր հարևան երկրի իշխանություններն այդպես էլ չհասան:
