Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե մենք վերադառնանք մեր իրական ակունքներին

Հայաստանի «քաղաքական միտքը» (եթե այդպիսին կարելի էր համարել էն ժամանակվա վաճառականին) մի անգամ կատարել է այդ կտրուկ շրջադարձը:  
Կատարվել է կոպիտ և ճակատագրական մի սխալ: 

Օսմանյան-պարսկական (ավելի վաղ Հռոմեա-բյուզանդական -- պարսկական) քաղաքականության միջնորդ դերակատարից (որը ի դեպ մեզ մոտ շատ լավ էր ստացվում) վերափոխվելով ռուսական-արևելյան հակամարտության թատերաբեմի: 

Արդյունքը ահավոր էր և է մինչ այսօր (1828 - 2013):

Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե մենք վերադառնանք մեր իրական ակունքներին: 
Այսինքն՝ իրականում ինտեգրվենք տարածաշրջանում, դառնանք նրա կարևոր բաղկացուցիչներից մեկը:
Չէ՞ որ դրա կարիքը (հլա դեր) կա, և մեր բոլոր հարևանները դա կողջունեն:

Մենք պետք է վերջապես հասկանանք, որ արդեն 200 տարի է, մեր «հյուսիսային», աննորմալ օրիենտացիայի պատճառով, դարձել ենք խանգարող և օտար մի մարմին տարածաշրջանում: 
Ինչո՞ւ չվերադառնալ մեր «միսիային», այն է՝ արևելք - արևմուտք կապող կամրջին: 
Չէ՞ որ դա մենք (մեր պապերը - Արևմտյան, Կիլիկյան Հայաստանում և Ջուղայում) շատ լավ ենք կատարել և որպես հետևանք եղել ենք գնահատված և ցանկալի տարածաշրջանի համար...