Ես միշտ դժվարությամբ եմ հասկանում նրանց, ովքեր լուրջ դեմքով պնդում են, թե աշխարհի մարդ լինելու համար հարկավոր է հնարավորինս վեր կանգնել մեզ կաշկանդող ազգայինից:
Ես միշտ դժվարությամբ եմ հասկանում նաև նրանց, ովքեր չգիտես ինչու կարծում են, թե «համամարդկային» ասվածը ազգերի ճանապարհին դրված թակարդ է, որն սպառնում է մեր արժեքներին:
Ինձ չի հրապուրում ոչ առաջինների «լայնախոհությունը», ոչ էլ երկրորդների «հիմնապաշտությունը»: Մտքի ծայրահեղությունները առհասարակ զուրկ են հրապույրից: Դրանք վկայում են մտքի սահմանափակության մասին:
Ես սիրում եմ երկու հայկական ֆիլմ: Մեկը կոչվում է «Բարև, ես եմ»: Մյուսը`«Մենք ենք, մեր սարերը»: Մեկում իր հողից սերված հայն է`աշխարհի լայն ու անհանգիստ խաչմերուկներում, մյուսում`սեփական սարերին հենված ժողովուրդը: Մեկում անհատն է, նրա բաց ու հարուստ Ես-ը, մյուսում` ազգի իմաստուն հավաքականությունը:
Բարև ձեզ, ես եմ: Իմ ծնունդով հայ եմ ու մարդ: Ունեմ իմ հիշատակներն ու հավատարմությունը, բայց կարող եմ խոսել բոլորի հետ: Իսկ սա էլ, տեսեք`մենք ենք, ու մեր թիկունքին կանգնած սարերը: Համառ ժողովուրդ ենք, ունենք մեր կենաց արմատը, այստեղ ապրում ենք, սիրում ու վիճում, հնձում թեք լանջերին բուսած խոտը ու խոսում աշխարհի բաներից: Միայն թե չմտածեք, որ փակ աչքերով ընդունում ենք մեզ մատուցված ամեն մի ճշմարտություն:
Մի ժամանակ այս երկու ֆիլմերը հակադրում էին: Իբրև թե` ո՞րն է ավելի հայկական, ո՞ր ուղղությամբ է գնալու մեր կինոն, ու միանգամից պարզ էր դառնում, որ խոսքը ոչ այնքան կինոյի , որքան մեր ընդհանուր աշխարհայացքի և ընդհանուր ապրելակերպի մասին է:
Շարունակությունն՝ այստեղ
Նյութի աղբյուր՝ http://cultural.am/hy/norutyunner/aknark/yesi-u-menqi-handipumy
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
