Պոլիտիկ պոեմ` անծայր ու անվերջանալի

- Սիրելիդ իմ Սե՛րժ,
Գիրս մի՛ մերժի,
Ե՛կ հրապարակ,
Խոսքս մի՛ դրժի։

- Սիրելի Րաֆֆի՛,
Վեր կաց դո՛ւ արի,
Ինձ էլ մի՛ քրֆի
Տեղի, անտեղի...

Կե՛ր դու պանիր հաց,
Մտի՛ր, լողացի՛ր։
Բաղրամյան քսանվեց
Նորե՛ն համեցիր։

- Սիրելիդ իմ Սերժ,
Բաղրամյանը՝ յախք։
Եթե գամ՝ ընդմիշտ
Կլինեմ ես ԱԽՔ։

Արի՛, դու՛ արի,
Կանենք վրանում
Ութ նախարարի
Ընդունում - հանձնում։

- Սիրելի Րաֆֆի,
Վախ, հորս արև
Ութը նախարա՞ր...
Առռը քեզ «բարև»։

Ութը նախարա՜ր՝
Էսօրվա կուրսո՜վ...
Չէ ախպեր, փախար.
Գոհացի՛ր չորսով։

Մի թուղթ ու գրիչ
Վերցրու ու արի.
Կանեմ մաղարիչ՝
Մի նախարարի։

***

Քառասուն տուն հետո

****

- Սիրելիդ իմ Սերժ,
Առաջարկս հե՞չ
Արի՛ մարդամեջ
Ասում եմ ու վե՛րջ։

- Չէ, ե՛ս եմ ասել։
Թո՛ւ, կարմիր ասեղ
Ձեռս երկաթ էր,
Ես շուտ եմ ասել...

- Չէ, պիտի դու գաս
Սիրելիդ իմ Սերժ...

- Սիրելի Րաֆֆի...

- Սիրելիդ իմ Սերժ...

- Սիրելի Րաֆֆի...

- Սիրելիդ իմ Սերժ...

***

26.03.2017