Երևանի ավագանու այս ընտրությունները նախորդներից թերևս տարբերվում են նաև նրանով, որ ընդդիմադիր թեկնածուները փորձում են հնարավորինս կրեատիվ գտնվել, ինչի արդյունավետությունը որոշ դեպքերում այդքան էլ միանշանակ չէ: Կրեատիվության այս մրցավազքում ականատես ենք դառնում նրան, որ «Երկիր Ծիրանին» քարոզչությունը սկսում է Էրեբունի թանգարանում, հետո՝ հասնում Անիի ավերակներ: Իսկ «Ելքը» խնդիր է դրել ընտրակաշառքների դեմ պայքարելը՝ հաղթելու դեպքում պարտավորվելով տալ օրինական խրախուսում, ինչն, անկախ ձևակերպումից, իր բնույթով շատերի կողմից ընտրակաշառք է ընկալվում:
Հարց է առաջանում՝ կրեատիվ քայլերը ձեռնարկելուց առաջ հաշվարկներ արվո՞ւմ են, թե՞ դրանց արդյունքում իրենց կողմ գրաված քաղաքացիների թիվն է ավելի մեծ, քան վանվածների: Բոլոր չընկալվող քայլերը հանգեցնում են քաղաքական ապատիայի, իսկ դա կբերի նրան, որ շատ պոտենցիալ ընդդիմադիր քվեարկողներ ուղղակի չեն գնա քվեարկության:
Ինչ վերաբերվում է Հանրապետականին, տպավորություն է ստեղծվում, որ իշխող ուժ լինելու հանգամանքը նրան ազատել է կրեատիվ գտնվելու խնդրից, իսկ քարոզչությունն ընթանում է հին ու արդեն «ավանդական» դարձած ձևով և կերպարներով... Դա, բնականաբար, հոգնեցնող է, բայց, միևնույն ժամանակ, քաղաքացու համար սովորական...
