Պատմագրության մեջ շատ դեպքերում ռուս-թուրքական կամ ռուս-պարսկական պատերազմների համատեքստում ռուսական բանակը չգիտես ինչու դրական կամ ազատարարական լույսի ներքո է ներկայացվում:

Related image

Իրականում ռուսական բանակին բնավ չի հետաքրքրել տարածաշրջանում հայ բնակչության շահերը: Օրինակ 1804-1813թթ. ռուս պարսկական պատերազմի ժամանակ 1804թ. ռուսական բանակըսեպտեմբերին գեներալ Ցիցիանովի հրամանատարությամբ Երևանի բերդը անհաջող գրոհելուց հետո, Թիֆլիս նահանջի ճանապարհին կողոպտեց Էջմիածնի վանքը: Հարկ է նշել, որ բերդի պաշարման ժամանակ Էջմիածինը պարենով օգնել էր ռուսական զորքին: Ամենայն հայոց կաթողիկոսը գրում է «Եւ այն ինչ մտաք աստ այնպես տապալեալ եւ քայքայեալ, որ տեսողաց ամենից զսոսկումն եւ զդառնադառն կսկիծ եւ մորմոք առ բերեր ի սիրտս»։ Հետագայում նույնը կրկնվեց 1805թ. գարնանը, երբ ռուսական բանակը հերթական անգամ կողոպտում էր էջմիածինը: Այս անգամ գործողությունը ղեկավարում էր գեներալ Նեսվետաևը: Հայ հոգևորականները իրնեց նամակագրություններում գրում էին «բացեալ զամենայն զդրունս ծածուկ սենեկաց սրբոյ Աթոռոյն, ժողովեն զամենայն զօր ինչ գտանի, ուղղ ու ծուծն թալանեն»

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել