Այս երգը գրել է հայազգի Ավո Ուվեզյանը, ով կյանքից հեռացավ անցած շաբաթ։ Ուվեզյանը պատմել է. «Գրեցի այդ երգի երաժշտությունը, Նյու Յորքում մի ծանոթ ունեի, ով Ֆրենք Սինաթրայի ընկերն էր։ Տարավ, երգը ցույց տվեց հայտնի երգչին, նա էլ մի երեք հոգու հրավիրեց, որ բառերը գրեն եւ այդպես մի գիշերում ծնվեց «Strangers in the Night» երգը… Ես հո միայն այդ երգը չեմ գրել, այնքան մեղեդիներ եմ հորինել, տանգոյի երաժշտություն եմ գրել եւ, ի դեպ, արգենտինացիներն ինձ ասում են. «Ավո, դու միակ ոչ արգենտինացին ես, որն այդքան խորն է զգում տանգոյի ոգին»։
Ավոյի հայրը՝ երաժիշտ եւ կոմպոզիտոր Հակոբ Կույումջյանը, հասցրեց տեղափոխվել Թուրքիայից մինչեւ ցեղասպանությունը։ Ավոն ծնվեց Բեյրութում 1926 թվականին։ Երբ 16 տարեկան էր, հայրը մահացավ, բայց այդ ժամանակ Ավոն ընկերների հետ արդեն ստեղծել էր մի երաժշտական խումբ, որը կոչվում էր Լեբանոն բոյզ, այսինքն՝ Լիբանանցի տղաներ եւ կարողանում էր փող վաստակել մորն ու երկու քույրերին ապահովելու համար։ Նրանք նաեւ այլ երկրներում էին հանդես գալիս. նախ գնացին Բաղդադ, բայց ի վերջո պայմանագիր կնքեցին Թեհրանում գտնվող մի հյուրանոցի հետ, որտեղ էլ սկսեցին երգել։ Այդ հյուրանոցը պատկանում էր Իրանի շահ Ռեզա Փեհլեվիին։ Մի անգամ հյուրանոցի կառավարիչը առաջարկեց տղաներին ելույթ ունենալ հենց շահի պալատում՝ օտարերկրյա հյուրերի համար կազմակերպված ընդունելության ժամանակ։ Երբ Ավոն դաշնամուրի մոտ նստած նվագում էր Գլեն Միլլերի երգերից մեկը, շահն ու հյուրերը սկսեցին պարել։ Հանկարծ Ավոն ընդհատեց երաժշտությունը, վեր կացավ ու ասաց՝ «Ախր դուք սխալ եք պարում, այս երգի տակ այսպես չեն պարում, եկեք ձեզ ցույց տամ»։ Ներկաները կարկամեցին՝ ակնկալելով, որ շահը չի ների տղայի հանդգնությունը, բայց Ռեզա Փեհլեվին շատ սիրալիր վարվեց Ավոյի հետ եւ դրանից հետո անընդհատ հրավիրում էր նրան պալատ՝ նվագելու։ Շահին դուր էր գալիս նաեւ, որ տղան կարողանում էր բոլոր հյուրերի հետ իրենց լեզվով խոսել, որովհետեւ գիտեր հայերեն, անգլերեն, ֆրանսերեն, թուրքերեն, արաբերեն եւ պարսկերեն։ Երբ հյուրանոցի հետ կնքված պայմանագրի ժամկետն ավարտվեց, շահը Ավոյին հարցրեց. «Բա հիմա ի՞նչ ես անելու»։ Նա էլ պատասխանեց, թե երազում է գնալ Ամերիկա՝ երաժշտական գիտելիքները կատարելագործելու, բայց վիզա չունի։ Այդ խնդիրը շահը շատ արագ լուծեց, եւ երկու շաբաթից Ավոն արդեն Նյու Յորքում էր։
Ի վերջո հիմնավորվեց Պուերտո Ռիկոյում, սկսեց նվագել տեղի ռեստորաններից մեկում։ Մի անգամ որոշեց սիգար վաճառել, տուփը դրեց հենց դաշնամուրի վրա, հաճախորդները մոտենում էին, սիգարի համար վճարում էին, հետո նորից էին գալիս, նորը վերցնում, որովհետեւ սիգարներն ընտիր էին։ Ու Ավոն հանկարծ հասկացավ, որ սիգարի բիզնեսը շատ ավելի եկամտաբեր է, քան դաշնամուր նվագելը։ Ահա նրա խոսքերը. «Սիգարը օգնում է իմ գրպանին, երաժշտությունը՝ հոգուս»։ Մի անգամ Պուերտո Ռիկոյում հանդիպել է Միացյալ Նահանգների այն ժամանակվա նախագահ Ջորջ Բուշ ավագին։ Այսպես է նկարագրում. «Կանգնած էի հյուրանոցի մուտքի մոտ, սիգար էի ծխում, մեկ էլ մի շքեղ ավտոմեքենա մոտեցավ, դուռը բացվեց, դուրս եկավ նախագահը, կողքովս անցնելով` զգաց սիգարի բույրը, կանգ առավ ու ասաց. «Տեսնում եմ՝ դուք իմ սիգարներից եք ծխում»։ Ես էլ պատասխանեցի՝ «Ոչ, պարոն նախագահ, այդ դուք եք իմ սիգարներից ծխում։ Ես Ավո Ուվեզյանն եմ…»:
