Թե ինչպես գնչուների մի թափառախումբ որոշեց մարդկության պատմության ճակատագիրը

Ավստրիական բանակի հուսարների լավագույն հեծելազորը, առաջ անցնելով հիմնական զորքից, երեկոյան հասավ ներկայիս Ռումինիայի տարածքում գտնվող Քարանսեբեշ քաղաքին, որի շրջակայքում էլ հանդիպեց գնչուների մի թափառախմբի: Հուսարները նրանցից մի քանի տակառ շնապս գնեցին ու հագեցրին ծարավը: Այդ ժամանակ նրանց են մոտենում հիմնական զորքից անջատված հետևակի մի քանի գնդեր, որոնք ևս ուզում էին հագեցնել ծարավը: Բայց հուսարները չեն ցանկանում ալկոհոլը կիսել նրանց հետ: Զինվորներ միջև վեճ է առաջանում, ինչի արդյունքում նրանցից մեկը գնդակահարում է մյուսին: Անհավասար պայքարում զորագնդերից մեկը խուճապահար սկսում է նահանջել: Արդեն բավական մութ էր, բայց ձեռնամարտի ելքը որոշած զինվորականները սկսում են հետապնդել փախչողներին: 

Այդ նույն պահին մարտադաշտին է մոտենում հիմնական զորքը, և փախչող զինվորներից մեկը դիտմամբ կամ անզգուշությամբ սկսում է բղավել «թուրքե՜րը, թուրքե՜րը»:

Մթության մեջ բանակին թվում է, թե փախչող զինվորներին հետապնդողներն իսկապես թուրքերն են և ընդունելով մարտը՝ սկսեցին հերոսաբար կռվել սեփական զինվորների դեմ: Հուսաների հրամանատարներից մեկը հասկանալով, որ սեփական զինվորների դեմ են կռվում, սկսեց գերմաներեն բղավել «Կանգնե՛ք, կանգնե՛ք» (Halt! Halt!): Սակայն գերմաներեն չհասկացող զինվորները որոշեցին, որ դա թուրքերերն «Ալլահ, Ալլահ» է նշանակում և էլ ավելի մեծ թափով անցան հակահարձակման: Ճակատամարտի ժամանակ կիրառվեցին բոլոր զինատեսակները, որոնք իրենց հետ վերցրել էին: Ավստրիացի կայսր Իոսիֆ Երկրորդը ևս ցանկացավ միանալ զորքին, բայց խուճապահար փախչող զինվորները տապալեցին նրա ձիուն և կայսրն ընկավ գետը՝ կոտրելով ոտքը, բայց հրաշքով փրկվեց ոտնակոխ լինելուց: