Օսկանյան-Օհանյան-Հովհաննիսյան դաշինքը դատապարտված է ֆիասկոյի

Դաշինքը դեռ միայն աբստրակտ է, ու մեծ հաշվով՝ բանավոր, բայց կարող ենք փաստել, որ արդեն հիմա այն դատապարտված է ձախողման։ Մի կողմ դնենք քաղաքական նախասիրություններն ու հայացքները և հարցին մոտենանք զուտ քաղաքագիտական-տեղեկատվական տեսանկյունից։ Ու ի՞նչ ենք տեսնում հենց սկզբից․․․ Եթե խոսենք մանկաբարձության լեզվով, ապա պտղի մոտ հղիության վաղ շրջանից նկատվում են բնածին արատներ։ 

Սկսենք հենց կազմավորման խոտաններից։ Դաշինքը դեռ օֆիցիալ չի էլ կազմվել, անգամ անունը չեն որոշել, իսկ դրա պիոներները արդեն շտապում են դուրս գալ հուշագրից։ Սկզբում Արամ Սարգսյան, հետո՝ Դալլաքյան, ըստ ամենայնի՝ շուտով նաև դուրս կգա Հայրիկյանը։ Ու լավ կլիներ, որ խնդիրը սրանով էլ սահմանափակվեր, բայց պրոբլեմը հենց այն է, որ ադեկվատ քաղաքացու մոտ հարց է առաջանում՝ ախր ի՞նչ գործ կարող են ունենալ միևնույն դաշինքում Արամ Սարգսյանը, ՊարՈյր Յայրիկեանը, Վարդան Օսկանյանը, Վիկտոր Դալլաքյանը, Սեյրան Օհանյանն ու հիմա էլ արդեն Րաֆֆի Հովհաննիսյանը։ Ինչո՞ւ, ի՞նչ անելիք ունեն նրանք միասին։ Դե առանձին-առանձինն էլ տեսնում ենք, ընդ որում՝ երկա՜ր տարիներ։ 

2012 թվականի ընտրություններին թվում էր, թե ավելի վատ կազմակերպված քարոզարշավ չի կարող լինել։ Բայց արի ու տես, որ 2017 թվականին բացարձակ բարձիթողի վիճակ է։ Եթե 2012 թվականին մրցակիցները չէին զլանում ու սև փիառ էին կիրառում, սկանդալային բացահայտումներ էին անում միմյանց դեմ, ապա, օրինակ, ՕհՕհՀո-ի պարագայում բացահայտում անել էլ պետք չէ։ Եթե հենց սկզբից պրոցեսին ներգրավում են քաղաքական գործիչների, որոնք վաղուց ֆեյսբուքյան մեմերի են վերածվել, եթե նման կերպարների շնորհիվ դաշինքների ներքին խոհանոցը դառնում է հանրային քննարկմանը հասանելի, եթե այդքանից հետո չեն գտնում ավելի լավ լուծում, քան վաղուց մոլորված Րաֆֆուն գործին լծելն է, ու այս ամենի մեջ անգամ անվան հարցում չեն կողմնորոշվում, ապա դժվար է պատկերացնել, թե ինչպես են պատկերացնում ընտրությունների արդյունքում անհրաժեշտ 7 տոկոսի շեմի հաղթահարումը։ 

Եթե անգամ այս ամենն էլ մի կողմ դնենք, ապա կրկին անմխիթար պատկերի ենք ականատես լինելու։

Ժամանակին Րաֆֆու հաջողությունը պայմանավորված էր այդ թվում նրանով, որ նրա անցյալը մաքուր էր, ու նրան բարդ էր մեղադրել շատ մահացու մեղքերի մեջ այն պարզ պատճառով, որ բարձր պետպաշտոն շատ կարճ ու վաղուց էր զբաղեցրել, բայց 2012-2013 ֆարսից հետո Րաֆֆուն հիշատակելիս լավագույն դեպքում հումորային կոնտեքստում են հիշատակում ու վաղուց արդեն լուրջ չեն ընկալում։ Դե իսկ ալկոհոլի հետ կապված խնդիրների մասին խոսակցություններն էլ ծնում են նոր չարապնդություններ։ Վերջինը, որ լսեցի, լավն էր։ Ասում է՝ Օսկանյանն ու Օհանյանը Րաֆֆուն իրենց կողմն են քաշել, ինչպես ամերիկացիները՝ հնդկացիներին․․․ Մի արկղ վիսկիով։ 

Օսկանյանի ու Օհանյանի դեպքում իրավիճակն ավելի երփներանգ չէ։ Երկուսի գլխին դամոկլեսյան սրի պես կախված է Մարտի 1-ի հարցը։ Բացի դրանից՝ Օհանյանը ցանկացած պահի կարող է դառնալ թիրախ՝ ապրիլին ի հայտ եկած բամաթիվ բացթողումների համար, էլ չխոսենք նրանից, որ չի կարելի բացառել, որ անգամ ոչ իշխանական ճամբարում միշտ էլ կգտնվեն դերակատարներ, ովքեր չեն խորշի կրկին խաղարկելուց նրա տիկնոջ խաղաթուղթը, որը, մեղմ ասած, շատ հեռու է հաղթաթուղթ լինելուց Օհանյանի համար։ 

Ու վերջապես, անգամ այս ամենին կարելի է վարդագույն ակնոցներով նայել, եթե նոր դաշինքը հանդես գար ինչ-որ լավ ծրագրով։ Սակայն հետևելով նույն Օհանյանի ու Օսկանյանի հրապարակային հայտարարություններին՝ տեսնում ենք, որ ծրագրի փոխարեն մեզ են հրամցնում կենացներ ու անգամ որպես պոպուլիստական թեզ ընկալվելու համար չափազանց պարզունակ դեկլարացիաներ։ 

Այստեղից հետևություն․ ՕհՕհՀո-ն պառլամենտում կհայտնվի մենակ հրաշքի ու/կամ Սերժ Սարգսյանի քմահաճույքի արդյունքում։ Ոչ մի օբյեկտիվ նախադրյալ չկա, որպեսզի այլ պնդում լինի։