-
Պոպուլիզմի անքակտելի մաս է եկեղեցուն ու հատկապես Վեհափառին «կպնելը»: Էդ էն խաղաքարտն է, որ լայքեր է հավաքում մեր հասարակության բոլոր շերտերում:
Ասենք մարդը ծաղիկը ձեռքին պատարագի ժամանակ մտնում է եկեղեցի, բոլորին բարևում, խանգարում պատարագը ու դուրս է գալիս, ու ոչ մի եկեղեցական նրա առաջ դուռը չի փակում ու չի ասում՝ թե դու, Րա՛ֆֆ ջան, հանուն քո փիարի պղծում ես եկեղեցին, Սբ. Պատարագն ու դրա խորհուրդը, պատարագին հավաքված քրիստոնյաների զգացմունքները, խոկումը, նրանց աղոթական վիճակը, ստանալիք հաղորդությունը...
Բայց արի ու տես, որ Րաֆֆն իրեն կամ իր դիակը արդեն առաքելական ժամանակների սուրբ մարտիրոս է զգում: Ասենք ա-լյա սենկևիչյան հո-երթասական:
Միգուցե ինքն էնքան սուրբ է, իր հավաքած կամ չհավաքած ձայներն էնքան սուրբ են, որ Վեհափառի օծո՞ւմն էլ կարող է կասկածի տակ դնել: Րաֆֆը փաստորեն էնքան կա, որ որոշի, որ Վեհափառը Աստվածաշունչ է պղծում: Տեսնես Րաֆֆը սրբերի դասում ո՞ր տեղերին է հավակնում, քանի՞ տոկոսին:
Ասա՝ դե գնա «Բջնի» խմի ու սուս մնա:
