Երեխան, երբ երեխա էր,թռչող թևերով
թափառում էր
ու կուզեր երեխան,
առուն լիներ գետակ,
գետակը`հեղեղ,
իսկ ջրափոսն այս`
ծով:
Երեխան, երբ երեխա էր,
չգիտեր, որ երեխա էր
ամեն ինչ հուզիչ էր
ու ամեն ինչ` մեկ:
Երեխան, երբ երեխա էր,
չուներ կարծիք,
չուներ և սովորույթներ,
հաճախ մազափնջով էր,
նստում էր խաչած ոտքերով,
սահուն էր ցատկը նրա,
դեմքն էլ նկարվելիս չէր ծամածռում:
Երեխան, երբ երեխա էր,
խեղդվում էր
սպանախից,
սիսեռից, բրնձի շիլայից,
խաշած
ծաղկակաղամբից:
Հիմա ուտում է այդ
ամենը,
ուտում է հենց նրա
համար,
որ պարզապես
պարտավոր է:
Երեխան,երբ երեխա էր,
արթնացավ մի օր
մահճակալում օտար,
հիմա էլ նույնպես
նորից ու նորից
արթնանում է այդտեղ:
Շատերն էին այն
ժամանակ
թվում նրան գեղեցիկ
հիմա մի քանիսը միայն,
այն էլ իրենց շքեղ
բախտի պատճառով:
Դրախտի մաքուր
պատկերն էր գուշակում,
հիմա ամենաշատը
կարող է կռահել
որ դատարկ պատկերն
իր խելքի բանը չէ,
որ միտքը կարող է
միայն սարսուռ բերել:
Երեխան, երբ երեխա էր,
խանդավառությամբ
խաղում էր,
հիմա էլ կա այդ
ոգևորությունը,
միայն եթե իր գործի հետ
է կապված:
Երեխան, երբ երեխա էր,
խնձոր, հաց ուտելը բավ
էր նրան,
բայց այդպես է անգամ
մինչև հիմա:
Երեխան, երբ երեխա էր
հատապտուղներ էին
թափվում
ձեռքերին
նրա
ու թափվում են այդպես
մինչև հիմա,
թարմ ընկույզները
խակ էին թվում նրան
ու այդպես է մինչև հիմա:
Ամեն լեռնագագաթում
ավելի բարձր լեռներ
հասնելու
ձգտում ուներ նա,
իսկ ամեն քաղաքում`
մեծ քաղաքների ձգտում,
ու այդպես է մինչև հիմա:
Շարունակությունն՝ այստեղ
Նյութի աղբյուր՝ http://cultural.am/hy/gradaran/grakanutyun/yerg-mankutyan
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
