Newmag.am-ը գրում է.
Դեռ երբեք աշխարհում այսքան շատ չեն խոսել ժողովրդավարության մասին, հավատարմության երդում չեն տվել նրան: Երդվում են Աստվածաշնչով և նույնիսկ Աստվածաշնչի վրա՝ չնկատելով մովսեսյան-քրիստոնեական արժեքների համակարգի հիերարխիականության և «հավասարության տենչով սնուցվող մշակույթի » ակնհայտ հակասությունները:
Հենց այսպես է բնորոշել Ֆրանսուա Ֆուրեն մեր «Դարաշրջանը», որում հասարակական անհավասարության արատները բուժելու ի սկզբանե վեհ ցանկությունն այլասերվում է ամեն ինչ համահարթեցնելու ամենակուլ տենչի աստիճան: Մեղքն ու առաքինությունը, գեղեցկությունն ու այլանդակությունը, ճշմարտությունն ու սուտը, քաղկոռեկտ դարձնելով միայն արժեքային ռելյատիվիզմը և նույնիսկ նիհիլիզմը:
Դեռ համեմատաբար վերջերս հասարակության և պետության ժողովրդավարականության գլխավոր նշանները երկրի ներսում օրենքով երաշխավորված անձի իրավունքներն էին, իշխանության փոխանցման Սահմանադրությամբ ու օրենքներով նախորոշված ժողովրդական միջոցները և, վերջապես, միջազգային ասպարեզում պետությունների ժողովրդավարական պահվածքի միջազգային իրավունքով երաշխավորված սկզբունքները: Այսինքն՝ հարգանքը այլ պետությունների ինքնիշխանության նկատմամբ և ներքին գործերին չմիջամտելը:
Սակայն վերջին քառորդ դարի ընթացքում բոլոր այդ ասպարեզներում տեղի ունեցան խոր փոփոխություններ: Ժողովրդավարության ինքնահռչակ ուսուցիչների կողմից մի ամբողջ շարք գունավոր հեղափոխությունների խրախուսում, որոնք ամբողջ աշխարհում դեռևս անցած դարեվերջին կանվանեին պետական հեղաշրջումներ, օտարերկրյա մասնակիցների միջամտում երկրի ներսում տեղի ունեցող սահմանադրական գործընթացներին. այս ամենը վկայում է ժողովրդավարության բուն հայեցակարգի խոր ճգնաժամի, դրա դասական մեկնաբանությունների ակնհայտ փլուզման մասին:
Եթե ժողովրդավարական գաղափարի վերելքի և ծաղկման դարաշրջանում դրա տակ հասկանում էին ժողովրդի կամքի արտահայտության մարմնավորումն իրավունքի և օրենքի մեջ, ապա ժողովրդավարության ներկայիս ուսուցիչները հանգել են ճիշտ հակառակին: Ժողովրդավարության դրոշի ներքո իշխանափոխության արտաիրավական և հակասահմանադրական մեխանիզմների լեգիտիմացմանը: Մի՞թե սա իրավական պետության հասկացությունների ճգնաժամ չէ:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
