Գիտեք, ասում են, ամեն հասարակություն արժանի է իր իրականությանը... Մեր բազմաթիվ ու խորքային պրոբլեմները մեզ հասցրել են պաթետիկ ռադիկալության... Ամեն անգամ, երբ որևէ հակաիշխնական ակցիա է տեղի ունենում, բոլորս ոգևորվում ենք ու պաթոս ենք բանեցնում, հետո գլուխներս կախ ու հիասթափված` հանդարտանում...
Փաստ է, որ իշխանությունները հանրային հեղինակություն չեն վայելում, բայց ախր ինչու են մեր «հեղափոխությունները» միշտ լինում անկազմակերպ, աննպատակ ու հուզական...
Ես միայն խոնարհվում են Արցախյան հերոսամարտի մասնակիցների առաջ, բայց լինել կռված տղա, դեռ չի նշանակում քաղաքագիտական ու քաղաքական գիտելիքներ ունենալ... Գեներալ Մանվելն էլ է կռված տղա, բայց պատուհաս է դարձել գլխներիս... Ոչ ոք չի կարող հերքել նույնիսկ Շմայսի պես ամենաթող, անտաշի կռված լինելու փաստ, բայց սրանք ամեն օր խայտառակում են մեր օրենսդիր մարմինը...
Հիմա էլի միամիտ մանուկների պես ոգևորվել ենք Պավլիկենց արարքով, բայց վերջը ինչ է, ինչ են ուզում անել, որոշակի ժողովուրդ արդեն հավաքվել է քանի օր է, ուր է Պավլիկենց հռետորը, ուր են հստակ կոչերը... Էս թշվառ ժողովուրդը շատ է հիասթափվել` մեկ ապիկար կառավարիչների, մեկ արկածախնդիր հեղափոխողների ձեռքը...
Թող ինձ քարկոծեն ավելի խելքոները, բայց կռված տղա տերմինն ինձ համար ընդհանրապես կապ չունի էս հարցում, ժողովուրդը ձեր համար փորձադաշտ չէ... հոգնել ենք բոլորիցդ
