Իրադարձությունները գալիս ու գնում են։ Սա էլ ա անցնելու, լավ, թե, վատ, բայց հարթվելու ա որևէ կերպ։ Մնալու եք դուք ու ձեր խիղճը։ Մնալու եք դուք ու Նաիրի Հունանյանին արդարացնելը էս նեղմաջալին։ Մնալու եք դուք ու ոստիկանի սպանությունը մարդու մահ չհաշվելն ու գոռալը, թե «դրանց» հասնում ա, պիտի բոլոր ոստիկանները մեռնեն։ Մնալու են ձեր տգեղ հայհոյանքները, որոնք դուք էսօր նվիրում էիք իրար ու մնալու են չափալախների տեղերը ձեր այտին, որոնք հավանաբար որոշ տղամարդիկ կհասցնեն ձեր դեմքին մոտ օրերս՝ ավել-պակաս բարբաջելու համար, որովհետև միշտ չի, որ էստեղի ամեն բառ ներվում ա։
Համացանցը ռեալ կյանքի արտացոլումն ա։ Էն, ինչ ստեղ եք, կրկնակին իրական աշխարհում եք։ Էսօր շատերն անմարդկային, ստոր գրառումներ արեցին, թե ինչ ա խոսում դա ձեր մասին՝ պարզ ա։ Տղամարդկանց հոծ զանգված ցույց տվեց, որ փալաս ա, կանանց մի մեծ զանգված էլ ապացուցեց, որ անմարդկային, բնազդաբար ապրող կենդանիներ են, ու ես ափսոսում եմ, որ դրանց շատերի էջերում ձեռքներին երեխա կա։ Ձեր համար երեխան չափից դուրս մեծ երջանկություն ա՝ համեմատած մարդ սպանելու հիստերիկ կոչերին, արդարացումներին ու ծայրահեղ գրառումներին։
Սա էլ ա անցնելու։ Հարթվելու ա որևէ կերպ ու հուսանք, որ էլ զոհ չենք ունենա։ Բայց դուք ձեր հետ եք մնալու։
Հեղինակային կարծիքներիս վրա մեծ մասը թքած ունի ու դա նորմալ ա։ Պարտադիր չի ամեն ինչի անդրադառնալ։
Ու էլի համոզվում եմ, որ լռելը դեռ ոչ մեկի չի խանգարել։ Շնորհակալ եմ էն ֆռենդներիս, որոնք կամ օբյեկտիվ ու փաստացի վերլուծություններ էին ներկայացնում, կամ շատ բազմիմաստ ու մարդավայել լռում էին։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել