Հիմա երբ հեռացել ես
Անունդ կգրեն մի քարի վրա
Եվ նույն հեշտությամբ
Կսկսվի ձմեռը...
                                Մոհամմեդ Ռեզա Աբդոլմալեքյան


    Ձեր տանը ձմռանը ցուրտը միշտ ուրիշ է մի տեսակ... Ամռանն էլ... Կիսաբաց դռնից նկարիդ նայելիս` էլ ավելի: Այն պատերը, որ միշտ մի տեսակ ուրիշ կանաչ էին, հիմա շատ սառն են ու շա՛տ կանաչ: 
     Երբ էլ չկայիր, ես հաջորդ երկու օրը ինձ անըդհատ նույն մտքի վրա էի բռնում` հիմա, եթե ուզեմ ճիշտն ասել, ո՞ւմ ցուցամատն եմ պինդ բռնելու ու թիկունքից մի աչքով կողքերս նայելու: 
    Ինչ-որ անիմաստ լույսեր են ամեն տեղ: Գնացինք հանրախանութ: Մարդիկ խառն են, բոլորը Ամանորի նախօրեին առևտուր են անում: Երբ դուրս էինք գալիս, տեսա` մի ջահել աղջիկ երեխային քաշքշում էր, վերարկուի օձիքից բռնել, քարշ էր տալիս. երեխան` կախ ընկած, փուչիկները գետնին քսելով, տատը ետևից: Երեխան ասում էր` ուզում եմ, էդ հիստերիկն էլ բռնած քաշում էր: Կարմիր լույսի տակով անցա, հասա նրանց, գնացի շատ մոտ, որ մենակ ինքը լսի, ասացի` ի՞նչ ես քաշում, ուզում է` առ, կամ չբերեիր խանութ հետդ: Ասաց` Ձեր ի՞նչ գործն ա:
    Ճիշտ որ: Դե հետո, ինչպես միշտ, մայրս ինձ ինչ ասես ասաց, քեզ հիշեց, էն, որ` մարդ մարդու չքաշեց` ես քեզ և այլն...
Շարունակությունն` այստեղ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել