Պարզվում է` թատրոնն ու էքստրիմը մեկ ժանրում է:
Քիչ առաջ խոսեցի Վիկտոր Դալլաքյանի հետ. ասի` հեր օրհնած` էդ ինչի Պարույրը քեզ չի ընդունել, բա հունց տի ըլի:
Հումոր ունեցող մադու գիտակությամբ, լոռեցու բառ ու բանով, երկար-բարակ պատմեց, թե ոնց է գնացել հասել Պարույրանց դռանը` հիվանդանոց, էնտեղ էլ տե պարզվել է, որ Պարույրին տարել են պրոցեդուրաների. «Դե ես էլ, որպես բարեկիթ մարդ, էլ յեդ դառա»: Ընդամենն:
Չէ` էսօր էլ է մեր լոռեցի ընկեր շորասազ Վիկտորը գնացել Պարույրի մոտ, վերջինիս քրոջ տղան ուղեկցել է Պարույրի մոտ, Պարույրն էլ, թե` ա` Վիկտոր, ես քեզանից հեռուստատեսությամբ ներողություն եմ խնդրել, որ չկարեցա էն օրը հանդիպել:
Մի խոսքով, հայեցի ասած` ներող ախպեր:
Իր դիվիդին է նվիրել «մերժյալ» Վիկտորին, ու սիրով անհուն` ճամփել է նրան:
Էսքան բան:
Թե չէ` գիտահետազոտական-միտահոտազոտական, մեր պատասխանը Չեմբերլինին ու բոլոր կարգի իմպերիալիստներին ու եսիմ էլի ինչ տանձի կորիզ:
Էս է եղել եւ` վերջ:
Հիշենք, որ Վիկտորը նախագահի նեկայացուցիչն է ԱԺ-ու եւ` վերջ:
