Օրեր առաջ մեծ աղմուկ բարձրացավ, թե ինչու՞ է Հայաստանը դեմ քվեարկել Վրաստանի տեղահանված բնակչության վերադարձի իրավունքի վերաբերյալ ՄԱԿ ԳԱ բանաձևին: Քննադատները նշում էին, որ Հայստանը կրկին հայտնվել է հետամնաց երկրների հետ նույն շարքում և բանաձևին դեմ է քվեարկել հավանաբար Ռուսաստանի ճնշման տակ։

Այս հարցի պատասխանն իրականում խոր արմատներ ունի։
ՄԱԿ Գլխավոր Ասամբլեյան 2006 և 2008 թթ. երկու հակահայկական բանաձև ընդունեց, որոնք օրակարգ էին բերվել Ադրբեջանի կողմից: Այլ հարց է, որ բանաձևերը կարող էին և չընդունվել, եթե արտգործնախարար Օսկանյանը կարողանար ճիշտ կոորդինացնել ՄԱԿ-ում մեր մշտական ներկայացուցչության աշխատանքը, սակայն սա առանձին թեմա է, որին դեռ կանդրադառնամ։

Խնդիրը կայանում է նրանում, որ հակահայկական, կամ ընդգծված ադրբեջանամետ երկու բանաձևերին էլ կողմ էին քվեարկել և մշտապես կողմ են քվեարկում Ուկրաինան և Վրաստանը՝ այսպես կոչված «ՎՈւԱՄ» անդամ երկրները։
Հիմա հարց: Իսկ ինչու՞ Հայաստանը պետք է կողմ քվեարկի վրացամետ կամ ուկրաինամետ որևէ բանաձևի։ Սա հիշաչարություն չէ՝ պարզապես, «какой привет, такой ответ», ինչը բազմակողմ դիվանագիտական պրակտիկայում ակտիվ կիրառվող երևույթ է։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել