Լռության վտանգը. Ինչո՞ւ են մարդիկ անտարբեր բռնության և պատերազմի հանդեպ

Newmag.am-ը գրում է.

Դոկտոր Մարտին Լյութեր Քինգ կրտսերը1968 -ին` քաղաքացիական իրավունքների շարժմանը նվիրված իր ելույթում ասել է. «Վերջում մենք կհիշենք ոչ թե մեր թշնամիների խոսքը, այլ մեր ընկերների լռությունը»:

Ամեն օր մենք տեսնում ենք լռության հետևանքները՝ բռնություն, խտրականություն, ցեղասպանություն, պատերազմ: Ես իմ աշակերտներին միշտ հորդորում եմ պոեզիայի միջոցով ուսումնասիրել լռությունն իրենց կյանքում: Մենք աշխատում ենք ճանաչել հետևանքները, խոսել դրանց մասին: Ջանքեր եմ գործադրում, որպեսզի ստեղծեմ այդ մշակույթը, որ ուսանողներն ապահով զգան՝ իրենց լռության գաղտնիությունը խախտելու համար: Ես 4 հիմնական սկզբունք ունեմ, որոնք գրված են գրատախտակին` բոլորի աչքի առաջ: Ամեն տարեսկզբին յուրաքանչյուր ուսանող ստորագրում է դրանց տակ.

«Կարդա´ քննադատաբար, գրի´ր հասկանալով, խոսի´ր պարզ, ասա´ քո ճշմարտությունը»:

Հաճախ եմ այդ վերջին կետի մասին մտածում: Հասկացել եմ, որ եթե ես իմ ուսանողներին կոչ եմ անում ասել ճշմարտությունը, ես էլ պետք է ազնիվ լինեմ նրանց հետ: Պետք է խոստովանեմ, որ երբեմն չի հաջողվում լինել այդպիսին:

Ես նրանց պատմում եմ, որ մեծացել եմ Նյու Օռլեանի կաթոլիկ ընտանիքում: Մեծ պահքի ժամանակ ինձ միշտ ասել են, որ ամենաարժեքավոր բանը, որ կարելի է անել, հրաժարվելն է ինչ-որ բանից, որը հիմնականում չարաշահում ես: Ես հրաժարվեցի զովացուցիչ ըմպելիքից, մաքդոնալդսից, տապակած կարտոֆիլից, ֆրանսիական համբույրից և մնացած ամեն ինչից: Իսկ մի տարի պարզապես դադարեցի խոսել: Հասկացա, որ ամենաթանկարժեքը, որը կարելի է զոհել, ձայնն է: Բայց ես չէի հասկանում, որ վաղուց էի հրաժարվել դրանից:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ