Newmag.am-ը գրում է.
Բոլորին էլ պարզ է՝ դպրոցն ավարտելուց հետո պետք է դիմել համալսարան: Մեզ շրջապատող իրականությունը՝ ծնողները, ուսուցիչները և ԶԼՄ-ն այդ ինֆորմացիան փոխանցում են այնպես, կարծես այդ ամենը անբեկանելի պարտավորություն է. այն «համարձակն», ով չի ընդունվի բարձրագույն ուսումնական հասատատություն, ամբողջ կյանքով կլինի անբախտ մեկը: Այն ավարտելուց հետո պետք է ունենալ կայուն աշխատանք: Մեզ անընդհատ ասել են՝ պետք է գոհանալ նրանով, ինչ ունենք. սա եղել է տրված խորհուրդներից վատագույնը:
Ավելի քան 20-30 տարի առաջ այս խորհուրդները կարող էին խելքին մոտ լինել, ավելին՝ այն կարող էր լինել ամենալավ աշխատելու մեթոդներից: Բայց հին պատկերացումները չեն աշխատում մեր օրերում:
2008-ին ընթացքում մարդկանց կարող էին հեռացնել աշխատանքից հենց միայն նրա համար, որ ընկերությունը ճգնաժամ էր ապրում, և սա արդարացված ու ընդունելի պատճառաբանություն էր: Սակայն կային նաև ընկերություններ, որտեղ գումարը նախատեսված էր ընկերությանը միմիայն օգուտ բերող անձանց համար. նրանք ճգնաժամային պատճառաբանությամբ տարածքը հեշտությամբ մաքրեցին անգործներից:
Ահռելի տարբերություն կա, թե մեզ ինչ են ասում անել, և ինչ է իրականում մեզնից պահանջվում անել ցանկալի արդյունքին հասնելու համար:
Մեզանից շատերը միայն հետևում էին տրված խորհուրդներին: Գնացինք դպրոց, հետո ԲՈՒՀ, անգամ՝ ասպիրանտուրա, իսկ խոստացված երջանկությունն ու հաջողությունները չկան ու չկան:
Կրթությունը հաջողության գրավականը չէ, և այս ճմարտությունը, իրապես, հիասթափեցնում է ծով մեկնել պատրաստվող մարդկանց:
Ընկերությունը ձեզ վրա բավականին մեծ ռեսուրսներ է ծախսում, դուք պետք է կարողանաք «վերադարձնել» դրանից մի որևէ չափաբաժին՝ կատարած լավագույն աշխատանքի միջոցով: Հետևապես նրանք, որպես գործատու, գործը կատարողին կընտրեն որոշակի պայմաններ հաշվի առնելով:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
