Վերջերս հաճախ հանդիպում եմ մի երևույթի, երբ ՀԱԿ-ի երիտասարդները, թողնելով իրենց հիմնական գործառույթը, այն է՝ իշխանություններին քննադատելը, զբաղվում են Նիկոլ Փաշինյանին քննադատելով: Չգիտես թե ինչու, ՀԱԿ-ին ուղղված քիչ թե շատ ինքնաքննադատություն ունենալու կոչերը արտահայտվեցին, երբ կռիվը պրծավ: Ու չգիտես թե ինչու միայն Նիկոլի ուղղությամբ: Այդ ինքնաքննադատությունը հրապարակային տեղ չգտավ, երբ 2008 թվականին ափսեի վրա դրված իշխանությունը չվերցվեց, երբ երկխոսություն սկսվեց իշխանության հետ և ձախողվեց, երբ նախկին քննադատվող ուժի հետ քաղաքական տանգոյի մեջ մտան և որոշումներ էին կայացվում՝ ով է գծի մեջ, ով՝ ոչ, երբ նախագահական ընտրություններին եկան հասան առանց թեկնածու: Այդտեղ ամեն ինչ նորմալ էր և ճիշտ, հա՞: Հարցս և գրառումս հռետորիկ է, մի շտապեք պատասխանել և ամպագոռգոռ բառեր ասել: Վերջացրեք այս վհուկների որսը, Նիկոլը եզակի մարդկանցից է, ով իր սկզբունքային դիրքորոշումը չզիջեց ո՛չ իշխանությանը, ո՛չ ընդդիմությանը: Մարտի 1-ի ցավի և արյան մեջ քաղաքացիական հասարակության ծնունդն ու Նիկոլն այն երկու բանն է, որ ձեր «ամենագետ» քաղաքականության և ակադեմիական գիտելիքների հետևանքում մնաց մեզ՝ ընդդիմությանը ձայն տվող ՀՀ քաղաքացիներին:
