Կատուն բազկաթոռի մեջ խաղում է դեղի դատարկ շշի հետ: Լիզում, նորից վազում գրկում, լիզում, շպրտում:
Դու սիրում ես, երբ իմ խալաթի փեշերը մի քիչ բաց են լինում:
Ես դա լավ գիտեմ:
Գիտեմ նաև, որ սիրում ես, երբ նայելիս ես անմիջապես ծածկում եմ կիսաբաց ազդրերս, ու դու այնքան հաճելի ժպտում ես…
Նորից չկաս, իսկ ես արդեն երեք օր է անընդհատ խմում եմ սրտի այդ զզվելի կաթիլներն ու սպասում, սպասում:
Էլեկտրահաշվիչիս հետ էլ ինչ-որ բան է կատարվել` հոսանք չունեմ: Հաշվիչս էլ է քեզ սպասում: Երբ ձեռքերդ կպչում են, հաշվիչս ուրախ պտտվում է ու լույսս անպակաս:
Սենյակիցս տհաճ անորոշության հոտ է գալիս: Այսօր առօրյա կյանքի նման մութ սենյակում հազիվ է բոցկլտում մոմի լույսը:
Դուռը երկու կարճ թակոցով թակեցին:
Ոչ, սա դու չես, դու թակում ես երեք կարճ, երեք երկար, երեք կարճ թակոցով:
Հարևանուհի Նունեն է:
-Սուրճ խմե՞լ ես, նորից այս վիճակո՞ւմ ես, լո՞ւյս էլ չունես, ասե՞մ՝ Աշոտս գա, սարքի:
Աշոտս, սեփականատիրական հպարտ արտահայտություն:
Իսկ ես երբեք չեմ կարող քո մասին այդպես արտահայտվել, դու կին ունես, երեխա, բայց միշտ մնում ես իմը`առանց սեփականության իրավունքի:
-Միգուցե հաշտվե՞լ է կնոջ հետ..
-Լռիր, Նունե:
Վերջին անգամ եկար, առանց ձայն հանելու համբուրեցիր, հետո լարեցիր պատի զանգերով ժամացույցը, դու շատ ես սիրում այդ զանգերը: Շորերով պառկեցիր քո սիրած տեղը` իմ մահճակալին, լուռ ծխեցիր մի ամբողջ մոխրաման, հետո հեռացար առանց բաճկոնի… Ո՞ւր…
Տանն էլ չես, զանգել եմ քանի անգամ, կինդ է վերցրել:
Ինչպե՞ս անցավ այն ութամյա աղջնակի վիրահատությունը, որի մասին շատ էիր մտածում:
Ես ծանոթ եմ քո հրաշագործ ձեռքերին, զգացել եմ սեփական մարմնիս վրա, բայց էլի անհանգիստ եմ:
Ես՝ հիմարս, խանդում եմ նույնիսկ քո հիվանդներին, որոնց դու ձեռք ես տալիս, շոյում քո մատներով կամ վիրահատում:
-Լսիր, մեզ մոտ մի հաշվապահ է աշխատում, ամուրի, աշխատավարձը բարձր, ինտիլգենտ, բնակարանով ապահովված, մի քիչ տարիքով է բայց...
-Նունե, ինձ հանգիստ թող, տանը բան ու գործ չունե՞ս:
Դռան ուժգին փակվելը նորից քեզ է հիշեցնում: Երբ պատմում էիր, որ վիրահատարանի դուռն ուժեղ ես փակում, դա նշանակում է վերջ, վերջ, վերջ:
Դա շատ նման է թաց աչքերի մեղմ շշնջոցին, երբ հարցնում են.
-Դե՜, բժիշկ…
Ու պատկերացնում եմ, թե ինչպես ես փորձում թախիծը՝ խմորված հուսադրության կամ անհույս հեքիաթի հետ, քո այդքան ցանկալի շուրթերով դիմացդ կանգնած հիվանդատիրոջը հասկացնել, որ ցանկությունը մրսել ու հիվանդացել է անբուժելի:
Դիմացինդ չի ըմբռնում, որ չնայած քո քառասնամյա տարիքին դու մի երեխա ես, որ չունես դիմակ` նայողին լավ երևալու համար, որ դժվար պահերին շրթունքներդ փքվում են, փքվում ու տեղ չունեն պայթելու, քանի որ ամեն մի հիվանդի համար քո մեջ վիշտ կա`անհատակ, անծայր:
Դռան թակոց, երևի նեղացած Նունեն վերադարձավ:
Դիմացս բավականին գեղեցիկ մի կին է՝ փոքրիկ տղայի հետ:
Չգիտեմ ինչու ծանոթ դիմագծերով, իսկ փոքրիկը, դե իհարկե նրա դիմագծերն են, նուրբ, համաչափ:
-Կարելի՞ է,-կնոջ կիսաժպիտը արհամարհական է, տիրական:
Իր գեղեցկության չափն իմացողի նման ներս մտավ:
-Ես Բագրատի կինն եմ, խոսելու բան կա:
-Ես ոչ մի Բագրատ չեմ ճանաչում ու..
-Դե լավ, թողեք այդ քաղքենիական ձևերը, որտե՞ղ է Բագրատը:
-Ես չգիտեմ, ինքս էլ երեք օր է սպասում եմ, չկա, անհանգիստ եմ:
-Անհանգիստ պետք է լինեիք այն ժամանակ, երբ երեխայից խլեցիք հորը, հիմա արդեն ուշ է,- ու նայում է մահճակալիս Բագրատի ձեռքերով դրված բաճկոնին:
-Ռոմանտիկ երեկոյի՞ եք սպասում, մոմերով:
-Ոչ, հոսանք չկա, տիկին, ձեզ ի՞նչ է պետք:
Աչքս չեմ կարողանում կտրել փոքրիկից, որն անկաշկանդ քայլում է իմ սենյակում, նայում պատերին փակցված նկարներին, զգույշ ձեռք է տալիս դաշնամուրի վրա շարված փոքրիկ խաղալիքներին (Բագրատի նվերներն են) ու թվում է, թե երեսուն տարով ետ եմ գնացել ու փոքրիկ Բագրատն է հիմա քայլում իմ սենյակում:
-Բագրատի ճամպրուկը կարող եք վերցնել, թողեցի դռան մոտ, փոխանցեք, որ այլևս չունի ոչ կին, ոչ երեխա: Մի խորհուրդ էլ, եթե կընդունեք, եթե ձեզ համար ընկեր եք ընտրել ամուսնացած տղամարդու, ապա աշխատեք հարևաններից նրան լավ թաքցնել:
Դեղի փոքրիկ շիշը կատվի թաթերից պլստաց ու գլորվեց դաշնամուրի տակ:
Կատուն անհանգիստ սկսեց պտտվել բոլոր հնարավոր կողմերից ու չհասնելով շշին՝ մռռաց երեխայի նման: Մի քիչ տանջվելուց հետո գտավ մի ուրիշ խաղալիք ու մոռացավ շիշը:
Սենյակում թակոց լսվեց:
Կայծակի արագությամբ շուռ եկա դեպի ձայնը, դեպի երեխան, որը ձեռքի փղիկով դաշնամուրի կափարիչին թկթկացնում էր…, երեք կարճ, երեք երկար, երեք կարճ:
-Ի՞նչ ես անում, Սմբատիկ, խելոք մնա, գնում ենք:
-Հայրիկն է սովորեցրել, SOS - երեք կարճ, երեք երկար, երեք կարճ:
●
Հիվանդասենյակը գերեզմանափոսի նման փոքր է, չափված մեկ անձի համար, սովորական սպիտակ գույնի:
Մահճակալին պառկած մարդը նայում է առաստաղին:
Ինքն այսպիսի քսանութ սենյակ ունի, բայց ավելի լուսավոր, ավելի մաքուր գույնի:
Ինչպես հայտնվեց այստեղ՝ չի հիշում, բղավել էլ չի կարող, ինքը սովոր չէ սպանության, իսկ բղավելով կսպանի լռությունը:
Հիմարություն, ուղղակի չի կարող և վերջ:
Ձեռքերին միացված բազմաթիվ թափանցիկ խողովակները հուշում են, որ սրտի հետ կապված ինչ-որ բան է եղել:
Ե՞րբ:
Որտե՞ղ:
Չի հիշում:
Հիշում է միայն, որ առանց բաճկոնի էր ու առանց փաստաթղթերի: Ցուրտ էր:
Ու ցավից չոքեց էլեկտրական սյան մոտ:
Շարժվել էլ չի լինում:
Քանի օր է այստեղ, չգիտի:
Բոլոր փորձերը ինչ-որ մեկին կանչելու կամ ձգվելու ու հասնելու բուժքրոջը կանչող զանգի կոճակին անցան ապարդյուն:
Մնաց մեկը, վերջինը, հուսադրողը:
Տղամարդու ձեռքը ցնորք միտումով, մատի ամուսնական մատանիով մահճակալի երկաթյա մասին սկսեց թկթկացնել…
Ամուսնական օղակը մի վերջին գործ էր կատարում:
Երեք կարճ, երեք երկար, երեք կարճ:
