Հրաչ Մուրադյան. ««Կիսաբաց լուսամուտներից» հետո նստում էի դիմահարդարման սենյակում ու լացում, մինչև սկսեցի հոգեբանների հետ աշխատել»

-Առաջին անգամ եմ պատմելու այս պատմությունը. որևէ մեկը չգիտի, որ ի սկզբանե «Կիսաբաց լուսամուտներն» ուներ 2 հաղորդավար՝ Հրաչը և Հրաչուկը (Հրաչուհի Ութմազյանը)։ Մենք աշխատանքները սկսել ենք 2010-ի մայիսից, դեկտեմբերի 13-ին մտել ենք եթեր։ Չուկը մասնակցել է նախապատրաստական բոլոր աշխատանքներին և առաջին եթերից միայն 1 շաբաթ առաջ է որոշել հրաժարվել, քանի որ մեծ քասթինգի արդյունքում ընտրվեց «Cosmopolitan» Հայաստանի խմբագիր։

Թոք շոու ունենալու իդեան «ATV»-ի ղեկավարությանն էր՝ Հրաչ Քեշիշյանինն ու Դավիթ Ավետիսյանինը։ Ես համաձայնեցի վարել «Կիսաբաց լուսամուտներն» այն նախապայմանով, որ հերոսներն իրական են լինելու, ոչ թե սարքած, ինչի փորձն ուներ հայկական հեռուստատեսությունը։ Այն ժամանակ մեր խմբագիրն Արթուր Սաֆարյանն էր՝ Արսեն Սաֆարյանի եղբայրը, հետո եկավ Արտակ Ալեքսանյանը։ Ընթացքում շատ քննարկումներ էինք անում և ինտեգրում սոցիալական այն ֆորմատը, որը կա։ Ի սկզբանե այն եղել է սոցիալական թոք շոու։ Հրաչն ինձ ասաց՝ ես ուզում եմ, որ մենք ունենանք հայկական Oprah Winfrey: Եթեր մտնելուց մի քանի ամիս անց մի գիշերը Հրաչը զանգեց ինձ ու ասաց՝ ինչ լավ է, որ ես տեսնում եմ իմ ուզածը։

Այն ֆորմատում, որում մենք հիմա տեսնում ենք «Կիսաբաց լուսամուտները», 2011-ի սեպտեմբերից է եղել։

-Ես ամեն նկարահանումից հետո հրաժարվում էի հաջորդից, որովհետև ֆիզիկապես այլևս չէի կարողանում. պատմություններն ինձ վրա շատ ծանր էին ազդում։ Ես չէի դիմանում այդ անարդարությանը, նստում էի դիմահարդարման սենյակում ու լացում, մինչև սկսեցի հոգեբանների հետ աշխատել և հասկանալ, որ եթե ես այդ ամենին կողքից չնայեմ, միշտ այդ պրոբլեմի մեջ եմ լինելու։ Նկարահանումները նաև ֆիզիկական պատրաստվածություն են պահանջում, քանի որ 1 օրում՝ ժամը 10-22-ը, 7 հաղորդում ենք նկարում։

Հա, բայց չէի պատկերացնում, որ մարդիկ իրենց այս աստիճան կարող են պահել հեռուստաեթերում: Մենք  բոլոր առումներով թերագնահատում ենք այն մարդկանց, ովքեր ապրում են մեր կողքին։ Ես հիմա ամեն ինչի սպասում եմ, ոչնչից չեմ զարմանում։ Յուրաքանչյուր բան, երբ ինձ պատմում են, փորձում եմ պատճառահետևանքային կապը հասկանալ, բայց չեմ զարմանում։

-Նա ինքնուրույն է ինքնաբացարկ հայտարարել:) Սեպտեմբերի եթերից Հրաչն ասաց՝ սրանից հետո ամեն ինչ դու ես անում՝ և՛ խմբագրական աշխատանքը, որովհետև կային տեքստեր, որոնց հետ չէի համաձայնում, և՛ պրոդյուսերական աշխատանքը։ Կային որոշակի բաներ, որոնք Հրաչն այլևս չէր կարող իր վրա վերցնել, որովհետև դարձավ ՀԸ տնօրենը։ Ես սկսեցի անել այն «Կիսաբաց լուսամուտները», որը հիմա տեսնում եք։

-Ես միշտ դժգոհ եմ իմ կատարած աշխատանքից։ Ես տեսնում եմ թերություններն ու զարմանում եմ, որ ինձ չեն ասում դրանց մասին։ Երբ ինձ մի թերություն են մատնանշում, փորփրեմ եմ, այլ բաներ գտնում։ Գովեստի խոսքերն ընդունում եմ որպես նորմալ գնահատական, որովհետև լավը պետք է նորմալ լինի, միևնույն ժամանակ փորձում եմ մեր թիմում պահել ուժ տալու չափը։ Մեր երեխեքը սովոր են մարդկանցից չսպասել շնորհավորության, բայց դա էլ պետք է արդարացված լինի։

-Եթե դա չլիներ, չեք պատկերացնում, թե ինչեր կգնար եթեր։ Դա տպավորություն է, որը մնացել է նախկին եթերներից։ Եթե Դուք դա ասեիք 1 տարի առաջ, ես կասեի՝ այո, ինչո՞ւ մենք պետք է ավելորդ շղարշով պատենք իրականությունը, բայց շատ դեպքերում հասարակական կարծիքը քեզ ստիպում է այլ բան անել։ Այսօր այդ վիրավորանքները չկան եթերում։ Մենք այսօր ոչ մի կռիվ չունենք եթերում, ունենք սոցիալական թողարկում ամեն շաբաթ և հազարից մեկ ինչ-որ միջադեպեր, բայց այդ կեղտոտ սպիտակեղենը հասցված է մինիմումի։

-Այո։ Մեզ մոտ կան և՛ հոգեբաններ, և՛ իրավաբաններ՝ Արկադի Մեհրաբյանը, Մարիամ Մեհրաբյանը, Հայկ Եգանյանը և Լիլիթ Մանասարյանը։ Թրեյնինգների ժամանակ նրանք փորձում են բացահայտել անկարելիի ու հնարավորի սահմանը, որ դեպքում ինչպես վարվել, որպեսզի մաքսիմալ էֆեկտիվ ստացվի, մինիմալ կորուստ ունենանք։

-Ինձ համար դա օրինաչափ է։ Յուրաքանչյուրը տեսնում է այն, ինչ ուզում է։ Մեկը տեսնում է կեղտոտ սպիտակեղենը, մյուսը՝ բարեգործությունները։ Ի վերջո, հաղորդման ստեղծումից 1 տարի հետո ստեղծվեց բարեգործական հիմնադրամը, ԱՄՆ-ում ստեղծեցինք մեր ներկայացուցչությունը, որը համախմբեց հայությանը։ Նրանք տեսնում են, թե իրենց ներդրած գումարներն ինչպես են օգտագործվում։ Մենք ամբողջ գումարը ծախսում ենք օգնության վրա, իսկ կազմակերպչական ծախսերը հեռուստաընկերությունը վերցնում է իր վրա։

Շատերը մեր հիմնադրամը համեմատում են այլ հիմնադրամների հետ, որոնք այս տարիների ընթացքում գործել են Հայաստանում, որովհետև, ցավոք սրտի, բարեգործությունը Հայաստանում բիզնեսի տեսակ է եղել։ Մենք փորձում էինք այդ կեղտոտ դաշտում ցույց տալ, որ իսկապես լավ գործ ենք անում։ Մենք փոքր քայլերով ենք առաջ գնում՝ հաղթահարելով բազմաթիվ փորձություններ։

Մենք բարեգործություն ենք անում, բայց այնպես, որ մարդիկ աշխատելու, սեփականը ստեղծելու հնարավորություն ունենան։ Շատ դեպքերում ընտանիքներին սովորեցրել են, որ իրենց փոխարեն ծախսերը կհոգան և իրենք չեն աշխատում։ Շատ դեպքերում անապահով ընտանիքները պահանջում են, բայց չեն ուզում աշխատել։ Չաշխատելը սովորություն է դարձել։ Օրինակ՝ մարդկանց տրվում է կով, խոզ, հավ, որպեսզի ունենան կաթ մածուն, պանիր, ձու, սակայն նրանք իրավունք չունեն անասուններին մորթելու։ Երբ ծնվում են ձագուկներ, նրանք անասունին վերադարձնում են հիմնադրամ, և այն տրամադրում է այլ ընտանիքի։

-Այո, իրենք միշտ մեր ուշադրության կենտրոնում են։ Հիմա պատրաստում ենք մեր ամանորյա եթերը, որում միայն 4 բնակարան ենք նվիրելու՝ բոլոր հարմարություններով։ Երկուսը Երևանում, երկուսը՝ մարզերում և տնակներ, սակայն ոչ մեր պատկերացրած տնակները։ Դրանք բազմասենյականոց շարժական բնակարաններ են։ Բազմաթիվ տեխնիկա ենք նվիրելու ընտանիքներին։

-Մեծ աշխատանքներն անում է հիմնադրամի՝ Միացյալ Նահանգների ներկայացուցչությունը՝ «Կիսաբաց լուսամուտների ընտանիքների փրկության ֆոնդ»-ը՝ ի դեմս տնօրեն Նազ Բասկիջյանի։ Դրա կազմակերպած բարեգործական ճաշերի ընթացքում եղած հանգանակությունները մեծ են։ Հիմնական օգնությունն այնտեղից է։ Նոյեմբերին էլ սկսվել է ձմեռային հագուստ անապահով ընտանիքներին ծրագիրը, որի ժամանակ ամբողջովին նոր, չօգտագործված հագուստներ են տրվելու նրանց։

-Ես ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել այն մարդկանց, ովքեր այս տարիների ընթացքում ստեղծել են «Կիսաբաց լուսամուտները», ովքեր եղել են, կան և դեռ կգան։ Յուրաքանչյուրն իր ասելիքն ու անելիքն է ունեցել մեր թիմում։ Մեր թիմի հիմնական կազմը նույնն է մնացել։ Ընթացքում շատ լրագրողներ են եկել և գնացել, որովհետև դա ֆիզիկական մեծ  աշխատանք է։ Իրենք ամիսներ շարունակ սթրեսի մեջ են ապրում։ Ամեն մեկն ինչ-որ շրջան է դիմանում դրան։

Շնորհավորում եմ  նաև մեր հեռուստադիտողներն, որովհետև եթե չլինի հեռուստատեսային պահանջարկը, մենք հնարավորություն չենք ունենա ամեն աշխատանքային երեկո լինել էկրանններին և պատմել մի ընտանիքի պատմություն։