Պատկերացնենք, որ աշխարհում սկսել են գործել միջազգային օրենքները, բոլորի համար այն հավասար է: Ինչպես երևում է` Հայաստանի Հանրապետությունը թուրքական քաղցրավենիքից իր մասը չի ցանկանում վերցնել և միայն դիտորդ է մնում որպես: Համարենք` մեզ համար սպասում ենք, որ միջազգային օրենսդրության համաձայն` ստանանք Արևմտյան Հայաստանի այն տարածքը, որը մեզ է հասնում Սևրի պայմանագրով: Քանի կա թուրքական հանրապետությունը, այդ տեսական հույսը կա, իսկ երբ ստեղծվեց Քուրդիստանը, ապա այդ հարցը կփակվի իրավական դաշտում. Քուրդիստանը ոչ մի պարտավորություն չի ունենա ՀՀ հանդեպ: Մեզ իրավական տեսանկյունից պարտք է Թուրքիայի հանրապետությունը, ոչ Քուրդիստանը: Այսինքն, եթե նայենք ճշմարտությանը, իրավունք չունենք այսօր դիտորդ հարևան լինելու: Այսօր հրով լինի, սրով լինի, գնալու վաղ թե ուշ օրն է։ Հիմա կամ...
