Փաստորեն, երկրորդ անգամ էի թատրոնում «Համլետ» նայում: Ու երկուսն էլ հայֆեստի շրջանակներում:
Առաջինը Մարկուս Ցոների «ՀաՀամլետ» ներկայացնումն էր: Կատարյալ, հզորության հասնող ցինիզմ ու ջրիկություն: Նույն թատերական զույգը հետո մի հատ էլ «Ոդիսականը» բերեց Հայաստան, բայց ողբերգական, հզոր, հանճարեղ, ամենա-ամենա Շեքսպիրի ամենա-Համլետի անսպասելի անլրջությունը տեղ չէր թողել ուրիշ թեմաների համար, ու արդեն էդքան թույն չէր:
Երկրորդն էսօր էր, Լոնդոնի «Գլոբ» թատրոնի «Համլետը»:
Ահագին լավն էր, որ՛տև հիմնականում էլի առանց պաթոսի էր, անմիջական: Հաճելիորեն զարմացրեց Համլետը՝ ոչ թե ազնվագույն ու պաթետիկ ողբերգական կերպար էր (Վիսոցկուն ինչքան էլ սիրեմ, իր Համլետը չեմ սիրում), այլ մի քիչ հիստերիկ, տեղ-տեղ փսլնքոտ, մոլորված, խեղճացած, անճար: Չգիտեմ, լավ էր կերպարը ստացվել: Նոր տեսք էր տվել Համլետին, բայց էս կողմ էն կողմ չէր գնացել, ոնց որ ուղղակի մտքովդ անցած չլիներ, որ Համլետը սենց էլ կարող է լինել:
Ասածս ինչ՝ էդ Հայֆեստը շատ կարգին ու ստացված բան է: Ափսոս, էս տարի իրենց մեյլ լիստի մեջ չկայի, ուշ իմացա: Ուշը ո՞րն ա, վերջին օրով:
