Լյովիկի հերթական զզվելի կնիկական արարքի մասին հավանաբար բոլորդ գիտեք։ Չեմ կասկածում նաև, որ ոչ մի ադեկվատ մարդու մոտ հարցեր չի առաջանա, թե ինչու է Լյովիկի հերթական դավադրության տեսությունը՝ կաշառված Վենետիկի հանձնաժողովի մասին կատարյալ անհեթհեթություն։ Ուստի, ենթադրում եմ, որ եթե նման տխմարության մեջ ինչ որ բան զարմացնում էլ է ադեկվատ մարդկանց, ապա դա միայն այն է, թե իրոք ինչ հիվանդ երևակայություն պետք է ունենալ, որպեսզի նախ մոգոնել նման հիմարություն, հետո էլ հավատալ, որ քեզ հավատալու են։
Ինչևէ, Զուրաբյան Լյովիկի ոչ մի արարք ինձ այդքան չի կարող զարմացնել, որքան այն հանգամանքը, որ այս արդուն, ով մենակ կենսաբանորեն է տղամարդ կոչվելու պիտանի, լսում ու հավատում են որոշ մարդիկ։ Զավեշտալի է, բայց առաջին հերթին նման մանր կերպարը պետք է առաջացներ հենց ՀԱԿ-ականների զզվանքը, որովհետև Տեր-Պետրոսյանից հետո ՀԱԿ-ի գահին բարձրացրած Լյովիկը իսկապես կարծես ծաղրանկար լինի ՀԱԿ-ի ներքին իրավիճակի։ Ու այյսքանով հանդերձ, մարդու տղուն լսողներ կան, հավատացողներ կան, նույնիսկ հավատարիմներ կան և այ դա իրոք զարմանալի հանգամանք է։
Հավանաբար, հանարպետության բոլոր անկյուններից հավաքել են բոլոր այն կերպարներին, որոնք ի սպառ զուրկ են տղամարդկությունից ու պատվախնդրությունից, ծանր մանկություն են ունեցել, պատանեկության տարիներին էլ ստորացվել են հասակակաիցների կողմից և այժմ ի դեմս Լյովիկի հոգեհարազատ կերպար են տեսնում։ Այլ բացատրութուն չեմ կարողնում գտնել, թե ինչպես իրեն հագող մարդը և առավել ևս տղամարդը, կարող է լինել նման մեկի հետևորդ։
