Աշնան արտասուքից թրջված վերջին տխուր տերևն այդ օրը սովորականից ավելի դժբախտ էր երևում: Նա ձգտում էր միանալ փողոցը ծածկած խաշամին, բայց ծառը հրաժարվում էր բաց թողնել նրան: Նա հրաժարվում էր ընդունել, որ կրկին ստիպված է երեք ամիս կռանալ իր սպիտակ զգեստի ծանրության տակ: Նա հիմարաբար կարծում էր, որ եթե բաց չթողնի հոգնած տերևին, ձմեռը չի շտապի այցելել իրեն ու, տեսնելով, որ աշունը չի ավարտվել, կմնա իր որջում: Նա կարծում էր, բայց միայն հիմարաբար...
Միայն ծառը չէր, սակայն, որ չէր ցանկանում ձյան գալը՝ իբրև ձմռան պատվիրակ: Այդ աշնան մահվանը հետևող անչափ մեծ, բայց և ափի մեջ տեղավորվող աշխարհում կային երկուսը, ովքեր նույնպես սարսափում էին անգամ «ձմռան» առաջնատառը լսելիս: Նրանք հուսահատ էին և միևնույն ժամանակ զգում էին մի տարօրինակ ու անբացատրելի հույսի առկայությունն իրենց կողքին: Նրանց սրտի մի կեսը հուշում էր արտասվախառը ձայնով, որ կյանքն ավարտված է, իսկ մյուս կեսը դեռ հույս ուներ: Կարծես մի երազ տեսած լիներ, որտեղ նրան ասել էին, թե ամեն բան անպատճառ լավ է լինելու, իսկ նա անհույս սնահավատ է և չի կարող դրան չհավատալ:
Այս էակներից մեկի հուսահատության պատճառն այն էր, որ նա չափազանց փոքր, անպաշտպան և միայնակ էր այս սին ու վտանգավոր աշխարհում: Նրան չէին սիրում մանկատանը և ատում փողոցում: Պատճառն ընդամենը այն էր, որ նրա մայրը մահացել էր և քանի որ նա հայր էլ չուներ, հայնվել էր այդ խարխուլ տանիքի տակ, որը ստեղծված էր նրան և նրա նման շատերին խնամելու համար, բայց իրականում ինքը խնամքի կարիք ուներ, եթե չէին ուզում, որ մի «գեղեցիկե օր փուլ գար խեղճ որբուկների գլխին:Բայց այդ մանչուկը չէր հավատում, որ դա է իր տեղը: Նա գիտեր, որ կա մեկ ուրիշ իր նման հուսահատ էակ, որը թեկուզ չի ճանաչում իրեն, բայց միևնույնն է սպասում է: Եվ հենց այդ ձգտումն էր, որ մղեց նրան դեպի դուռը: Նա փախավ այդ ավերակից՝ քաջ գիտակցելով, որ միակ բանը, որ սպասում է իրեն դրսում անորոշությունն է՝ լցված մթությամբ ու ցրտով: Բայց նա հավատում էր այն խոսքերին, որ իր միակ սիրելի դաստիարակչուհին էր կրկնում:
-Աստված տեսնում է ձեզ և վաղ թե ուշ կօգնի ու կիրականացնի ձեր երազանքները, կկատարի խնդրանքները: Դուք դուրս կգաք այս պատերից և կգտնեք մարդկանց, ովքեր ձեզ կսիրեն: Ես և Նա խոստանում ենք ձեզ:
Իսկ մյուս հուսահատը մի երիտասարդ կին էր, ով նոր էր կորցրել իր անգին մանկանը: Անասելի էր նրա ցավը, անպատմելի՝ հուսահատությունը: Նա անվերջ փորձում էր պատճառ գտնել ապրելու համար, բայց աչքերը չէին տեսնում, իսկ ականջները չէին լսում թեկուզ մեկը, որ կստիպեր նրան ապրել: Եվ եթե այն հույսի փշուրը չլիներ իր սրտում, այն վաղուց արդեն դադարած կլիներ իր՝ վշտով լցված արյունը մղելուց: Նա ինքն էլ չէր հասկանում՝ որտեղից է գալիս և ուր է իրեն տանում այդ փշուրը, բայց գոնե դրանից նա կարող էր կառչել, որպեսզի մահվան ճիրանները չճանկեին ու մի պինդ գրկախառնության մեջ չառնեին այդ փոքրամարմին կնոջը:
Այս երկու անօգնական, անմեղ ու բախտից հալածված արարածներն էլ հավատում էին, որ հրաշքներ կան: Նրանք հավատում էին, որ դժբախտությունները երբեք մենակ չեն գալիս և չգիտես՝ ինչու սկսում էին սիրել ձմեռը ու սպասել ձյանը և եթե մինչ այդ ձմեռը կարծես գալիս էր խլելու ու սառեցնելու նրանց վերջին հույսը, ապա այժմ այն ճիշտ հակառակն էր թվում նրանց: Այժմ նրանք սկսում էին հավատալ փաթիլների բազմաձևությանը և դրանց անկյուններում թաքնված հրաշքին: Նրանք երկուսն էլ դուրս եկան փողոց, և կինը պատահաբար անցավ հենց այն ծառի կողքով, որն այդքան չէր սիրում իր ձմեռային սպիտակ հագուստը և չէր ուզում բաժանվել իր վերջին տերևից: Կինը տեսավ այդ՝ ծառից կառչած տերևին և խղճաց նրան: Նա մեկնեց իր փափուկ ձեռքը դեպի այն ու մեկ թույլ հպումից տերևն ուրախությամբ սահեց ցած: Եվ հենց այն պահին, երբ այն դիպավ գետնին, կնոջ ափին նստեց մի անմեկնելի գեղեցիկ փաթիլ: Նա նայեց այդ փոքրիկ կերտվածքին և ապա՝ վերև և կարծես դուրս թափելու համար այն ողջ ցավը կուտակված իր հոգում՝ բարձր բղավեց.
-Չէ՞ որ դու խոստացել էիր, որ կօգնես ինձ դժբախտության պահին և երբեք մենակ չես թողնի: Չէ՞ որ դու հավատացրել էին ինձ, որ հրաշքներ կան և որ դու ես դրանց տերը:
Եվ ապա անզոր ծնկեց թրջված տերևների վրա:
Իսկ մանչուկը նստել էր խաշամի վրա ու հաշվում էր ընկնող փաթիլները՝ սպասելով իր հրաշքին:
-Տասը, տասնմեկ... ահա՛ այնտեղ տասներկու, տասնհինգ... քսան... բայց ուր է հրաշքը... ի՞նչ տեսք ունի այն...,- ապա նա էլ նայեց վերև ու գոռաց իր մանկական ձայնով,- չէ՞ որ դու խոստացել էիր...
Եվ նրանք միաժամանակ ոտքի ելան ու սկսեցին քայլել: Խաշամի չոր մասը հաճելի ձայն էր հանում նրանց ոտքերի տակ: Նրանք քայլում էին արցունքոտ աչքերով և գնում ուր ոտքերն ու աչքերն էին տանում: Ձմեռվա առաջին խորհրդավոր գիշերը իր իշխանությունն էր տարածում պուրակում, և ծառերը կարծես խոնարհվում էին նրա առաջ: Հանկարծ մանչուկը մի գեղեցիկ փաթիլ նկատեց, որը պարում էր քամու հոսքի տակ ու սկսեց վազել դրա ետևից. դա հարյուրերորդն էր:
-Ահա՛ հրաշքը... Մնում է բռնեմ այն,- ասում էր նա անընդհատ:
Նա այնքան տարվեց իր փաթիլով, որ նույնիսկ չնկատեց, թե ինչպես է առջևից մոտենում տկար կինը: Փաթիլը թռչում էր նրա մոտ, իսկ տղան՝ ետևից և հանկարծ... նա մեկ թռիչքով բռնեց փաթիլին ու ընկավ՝ գետնին տապալելով արտասվող կնոջը: Երբ վերջապես հասկացավ՝ ինչ արեց, այնքան շփոթվեց, որ չիմացավ՝ ինչ ասել:
-Ո՞վ ես դու մանչուկ,-հարցրեց կինը:
-Ե՞ս... ե՞ս ... ես մի խեղճ որբուկ եմ, որ սպասում է հրաշքին, բայց այն երևի չի գա և ես ավելի լավ է մանկատուն...իսկ Դուք ո՞վ եք... հասկացա... այդ Դուք եք, չէ՞... Դուք եք հրաշքը...ինչ լավ է, որ ես Ձեզ վերջապես գտա... շնորհակալ եմ Աստված ի՛մ, սա իմ կարճատև կյանքում ամենահրաշքալի հրաշքն էր: Դուք իմ հրաշքն եք, չէ՞...
Կինը շփոթվեց և շոյվեց, բայց նրա մտքում կարծես նույն բառերն էին պտտվում: Մանուկի հարցին նրա շուրթերը մեխանիկորեն պատասխանեցին:
-Այո՛, տղա՛ս, ես եմ քո հրաշքը, իսկ դու՝ իմը: Դու էլ ես իմ կյանքի ամենահրաշալի հրաշքը,-կրկնեց նա մանչուկի հորինած բառը,- շնորհակալ եմ, Տե՛ր, այս ձմռան հրաշք գիշերվա համար, շնորհակալ եմ,- նա ուրիշ ոչինչ չարտասանեց կոկորդը խեղդող արտասուքի պատճառով, այլ միայն ամուր գրկեց մանչուկին, որն արդեն իր փոքրիկ թևիկներն էր տարածել նրա պարանոցի շուրջը...
Այդ գիշեր ևս երկու հոգի համոզվեցին, որ հրաշքներ գոյություն ունեն...
Այդ գիշեր միայնակ ծառը սիրեց ձյունը՝ որպես ձմռան պատվիրակ...
Ռի-Մա
Աղբյուրը