Արման Հակոբյանը, ով 2000-2002 թվականներին ծառայել է Մարտունու զորամասերից մեկում, պատմել է բազմաթիվ հետաքրքիր պատմություններ իր ծառայության մասին, որոնք արժանի են լայնորեն տարածվելուն և ճանաչվելուն:
Նրա պատմելով`մի անգամ դիրքերում գիշերվա ուշ ժամին ադրբեջանցիները տևական օրերի դադարից հետո որոշեցին կրկին անհանգստացնել մեր սահմանապահներին: Ուշ գիշերով, երբ շուրջբոլորը գերեզմանային լռություն է, ոչինչ չէր երևում, նրանք անկանոն կրակ բացեցին մեր դիրքապահների ուղղությամբ: Մերոնք, իհարկե, ինչպես վայել է իսկական, քաջ հայ տղամարդուն, չվախեցան, չխառնվեցին իրար և սպասեցին կրակի դադարեցմանը: Որոշ ժամանակ անց հակառակորդը հանգստացավ: Արմանը, որը երկար ծառայության ընթացքում կատարյալ կրակային ունակություններ էր ձեռք բերել, վերցնում է իր սովորական AK տեսակի ինքնաձիգը, նշան է բռնում հեռվում երևող կարմիր լույսի ուղղությամբ և ընդամենը մեկ կրակոցով շարքից հանում է ադրբեջանցիների միակ ռադիոն, որով նրանք միշտ երաժշտություն և լուրեր էին լսում: Ադրբեջանցիները կատաղելով սկսում են հայհոյանքներ թափել կրակողի հասցեին և նորից կրակ են բացում մեր դիրքապահների ուղղությամբ: Այդ ժամանակ մեր կողմում լսվում է հակառակորդի սպաներից մեկի գորգոռոցը, հայհոյանքն ու կրակոցի ձայն: