Բացասական զգացողություններ
1. Զավեշտալի է, երբ Արամ Խաչատրյանի անվան միջազգային մրցույթի եզրափակիչ ու համերգային մասը սկսվում է 30 րոպե ուշացումով, որովհետև ուշանում է մշակույթի նախարարը, և բոլորը դիմավորում են ժպիտով ու պատկառանքով, անգամ այն մարդիկ, ովքեր դահլիճ են ժամանել նշանակված ժամից կես ժամ առաջ:
2. Հանդիսավարը մրցույթը կազմակերպելու համար շնորհակալություն է հայտնում մշակույթի նախարարին, և ՏԳԵՂ է, երբ նախարարն էնպիսի դեմք է ընդունում, կարծես միջոցառման գումարն իր գրպանից է տվել ու լուրջ հայացքով անգամ ոտքի չի կանգնում կամ նվազագույնը` ժպտում:
3. ՏԳԵՂ է, երբ մշակույթի նախարարուհին համերգի ամբողջ ընթացքում զրուցում է, հովհարով անհանգիստ շարժումներ անում, և որ ամենասարսափելին է` ծամում է ջութակի հնչյունների ներքո:
4. ՏԳԵՂ է, երբ մշակույթի նախարարուհին ելույթ չի ունենում, չի ողջունում, չի ոգևորում 30 երկներից Հայաստան ժամանած արվեստագետներին, երաժիշտներին, որ Ճապոնիայից կամ Վենեսուելայից եկել են Արամ Խաչատրյանի գործերն անելու համար:
5. ՏԳԵՂ է, երբ հանդիսատեսից մի քանիսը մրցույթի արդյունքները լսելուց հետո արագ թողնում են իրենց տեղերն ու բոլորի առջևով «աննկատ» հեռանում են` բաց թողնելով ամենակարևոր դրվագը` համերգային մասը:
6. ՏԳԵՂ է, երբ մարդիկ խաղում են հեռախոսով համերգի ընթացքում: Թողնես՝ միայն պատգամավորներին հեգնեն, մինչդեռ օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում, հատկապես դասական երաժշտության ուղեկցությամբ, բջջայիններն են լուսավորում:
ԴՐԱԿԱՆ ՏՊԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ
1. Հայաստանի երիտասարդական նվագախումբը փայլեց: Իսկապես տպավորիչ էր:
2. Հուզիչ էր լսել սերբիացի աղջկա կատարած Խաչատրյանի կոնցերտը:
3. Գլխավոր դիրիժորի աշխատանքին հետևեցի երկար ժամանակ, հեռուստաեթերից սովորական թվացող շարժումներն իսկապես բարդ էին, պատասխանատու, կազմակերպական:
4. Առաջին անգամ այդքան երկար հնարավորություն ունեցա լսել Արամ Խաչատրյան, մի տեսակ վերմարդկային համերգ էր:
5. Սերգեյ Սմբատյանի հետ ծանոթացա: Ասում են՝ մենք շատ նման ենք: Ուրախ եմ:
